Aangrijpend, rauw en uniek.

Abigail Tarttelin heeft een geweldig verhaal geschreven over Max, die intersekse is - het is een onderwerp waar ik tot nu toe niet echt veel aan heb gedacht, niet veel van ons zouden dat hebben, vermoed ik. Ik heb het gevoel dat ik op dit moment geen woorden meer heb, ik wil het verhaal niet opnieuw vertellen maar het lijkt of je niet anders kan als je dit verhaal wil recenseren.

Het verhaal van Max komt tot ons van de mensen die zijn belangrijkste zijn. Zijn ouders, zijn broer Daniel, zijn huisarts, en vriendin Sylvie. Ik hield van al deze perspectieven, de auteur heeft elk van deze echte personages gepresenteerd als iemand die ik voel dat ik heb leren kennen. Maar om te zeggen dat ik elk personage geweldig vond … Laat het me maar onmiddellijk zeggen, die moeder… ik mocht ze niet vanaf het eerste woord dat ze zei en het werd alleen maar erger tot (voor mij) ze de brug opblies op het meest belangrijke moment in Max’ leven.

Elk hoofdstuk was een stem, die hun unieke relatie met Max direct kanaliseerde, ze waren kort, maar met genoeg inhoud om de gedachten van die persoon te begrijpen en te herkennen wie die persoon echt was. Door de inhoud van het verhaal en het onbekende hierin wil je gewoon blijven verder lezen. Want ondanks dat het verhaal geen biografie van iemand is, is het wel uiterst interessant en stel je jezelf wel vaak de vraag van What if?

Ik haat het om mensen gekwetst te zien, heb een instinct om te troosten en het belang van degenen die het moeilijk hebben om voldoende eigenwaarde te bezitten. Deze gevoelens gebeurden als een bijna fysieke reactie tijdens mijn tijd met dit boek, wat mijn respect voor deze jonge auteur vergroot.

De auteur was pas 26 toen ze dit boek schreef maar door haar acteerwerk lijkt ze haar schrijven in de kast te hebben gestopt. Jammer want het verhaal is echt wel goed, pakkend, rauw en origineel.