Complexe en storende schrijfstijl

Vooropgesteld wil ik benadrukken dat het moedig is van Lale Gül dat ze dit boek geschreven heeft. Wetende dat ze de nodige intimidaties en doodsbedreigingen heeft gekregen en nu ondergedoken zit voor haar veiligheid, vind ik het dapper dat ze durft te verschijnen in diverse talkshows om over haar boek en beweegredenen te vertellen.

Het boek vertelt het verhaal van hoofdpersoon Büsra die opgroeit in een streng islamitisch gezin waar vooral moeder de regels van het islamitische geloof en cultuur strikt toepast. Büsra vindt het, op zijn zachtst gezegd, heel oneerlijk hoe ze behandeld wordt en wil hieruit losbreken.
Wat volgt is een boek vol woede en haat gericht tegen haar ouders, die ze onder andere denigrerend haar “verwekkers” noemt.
Deze boosheid uit zich in ontzettend complexe zinnen en moeilijke woorden die ik als lezer soms meerdere malen opnieuw moest lezen om ze enigszins te begrijpen.

Het thema is zeer interessant maar de schrijfstijl van de auteur zorgt ervoor dat ik me heb moeten bedwingen om het boek niet aan de kant te leggen.
De complexe zinnen maken verderop in het boek plaats voor straattaal en plat taalgebruik die me ook niet echt konden bekoren.

Kortom, als ik niet meegedaan had aan de LEWA challenge, had ik dit boek hoogstwaarschijnlijk niet uitgelezen. Dit heeft puur te maken met de schrijfstijl van deze autobiografische roman. En eigenlijk is dit jammer want de schrijfster heeft duidelijk veel te vertellen.