Persoonlijk verhaal

Ik ben vrij. Door Lale Gül.

Er valt veel te zeggen over het tweede boek van Lale maar dat het moedig is dat ze het überhaupt heeft durven schrijven daar zal toch iedereen het over eens zijn, denk ik. Hier was ongetwijfeld nog meer moed voor nodig dan voor Ik ga leven. Of misschien ook niet, omdat het ergste al gebeurd is: verstoten worden door (het grootste deel van) haar familie.

Ik (witte Belg) herken veel op het familie-vlak, voel me ook een buitenstaander tussen mijn bloedverwanten. Ik denk dat de niet-getoonde-liefde door een moeder er het diepst inhakt en onherstelbare kraters slaat. Ook daar gaat Ik ben vrij over.

Waar Ik ga leven nog poëtischer was geschreven is Ik ben vrij heel rechttoe, rechtaan: uitgeschreven discussies met vrienden, monologen bij de psycholoog, verslagen van interviews,… en voor de poëtische noot een paar gedichten (die ferm raken in hun eenvoud).

Gül vertelt haar verhaal, op haar eigen manier en daar heeft zij alle recht toe. Elk mens heeft het recht om te schrijven over wat er in diens leven is voorgevallen. Sommige verhalen (dit verhaal) hebben meer maatschappelijke impact dan andere maar an sich blijft dit het persoonlijke verhaal van 1 meisje, 1 vrouw. Niemand hoeft dit te lezen maar zij heeft wel het recht om dit (op haar manier) neer te schrijven.

Ik ben heel benieuwd naar volgend werk van haar, en vraag me af of ze die vurige bevlogenheid ook in fictie kan vertalen.