Leven met lef

Ik ga leven. Door: Lale Gül.

Wow, wat een boek, wat een vrouw, wat een moed. Büsra groeit op in een Turks streng islamitisch gezin waar niets mag en alles wat je toch doet stiekem moet gebeuren. Hoe dat voor haar voelt lees je in dit indrukwekkende autobiografische boek.

Ik geef toe, ik moest er eerst even inkomen maar zodra ik er in zat was ik verslaafd. Gül schrijft eerlijk, moedig en zonder enige schroom of terughoudendheid over haar leven. Over alles in haar leven; dus ook over seks, de ruzies met haar Moeder (Karbonkel is maar één van haar vele bijnamen), de Koranschool en zo veel meer.

Dit is een inkijkje in een wereld die mijlenver van mij af staat en dat maakt het extra boeiend om te lezen. Ik moet wel erkennen dat veel van de ‘opvoedingstactieken en opvoedingsideeën’ van haar ouders voor mij wel herkenbaar zijn, hoewel ik uit een door en door Vlaams gezin kom. (Gelukkig voor mij waren ze iets minder extreem.)

Ik begrijp de titel van het boek. Leven zoals Gül moet leven (zou moeten leven) zou voor mij ook geen leven zijn. Hoe zij zich daar telkens weer aan ontworstelt, hoe ze een eigen mening vormt, een eigen kijk op de wereld en haar geloof heeft, dat is zo indrukwekkend. Zij weigert de kudde te volgen, wil haar eigen pad gaan, koste wat kost. En in haar geval kost het ook wat: leven zoals zij leeft, dit boek schrijven, dat zijn dingen die haar niet in dank worden afgenomen (zwakjes uitgedrukt).

Naast een ongelooflijk verhaal beschikt Lale ook over een talentvolle schrijfpen. Haar boek leest als een trein, is verslavend, pijnlijk, hard maar vaak ook immens grappig. Ze verweeft proza met poëzie, met politieke analyses, godsdienstige traktaten, geile seks en vlijmscherpe analyses van anderen én zichzelf. Ze heeft een heel eigen stem, die wisselt tussen hedendaags en archaïsch, maar steeds zonder een blad voor de mond.

Zij hoopt op een vervolg op dit boek, ik ook. En stiekem duim ik dat het toch nog goed mag komen met de Griekse god Freek.