Vluchtend

Sofia draagt altijd zwart door Paolo Cognetti

Door het immense succes van De acht bergen is Sofia opnieuw uitgegeven (met prachtige cover trouwens) en dat is goed nieuws want dit boek verdient een groter publiek.

Het is het verhaal van Sofia, vertelt in fragmenten, snapshots als het ware, door de ogen van de mensen om haar heen. Haar vader (ziek in zijn lichaam), haar moeder (ziek in haar hoofd), haar tante (anarchiste), kamergenoten en vriendjes. We zien haar opgroeien van klein stoer piratenmeisje tot een acterende vrouw in New York. Spelen is iets dat ze nooit verleert. Ze is voortdurend op zoek, bij elke tegenslag slaat ze op de vlucht en eten is en blijft een probleem.

Doordat haar verhaal door allerlei ooggetuigen verteld wordt komen we ook meer over hen te weten. Stuk voor stuk zijn dat boeiende mensen die geheimen en problemen hebben en die elk een eigen boek verdienen.

Sofia is als kind nooit in staat geweest haar moeder gelukkig te maken en in het verlengde daarvan nooit zichzelf.

Dit is een diep, psychologisch, poëtisch en inktzwart verhaal. Door de fragmentarische vorm krijgen we als lezer nooit echt vat op Sofia; net als de mensen om haar heen. Sofia en haar personage zijn vluchtig, ijl. Ze komt en gaat; maar waar ze is is ze altijd erg aanwezig.

Een boek dat zindert en vlindert en leest alsof je door een fotoalbum bladert. De ene foto raakt je al meer dan de andere maar samen vormen ze een kostbaar bezit.