Rustmoment

Zonder de top te bereiken. Door Paolo Cognetti.

Eerst een bekentenis; hoewel ik Sofia draagt altijd zwart goed vond ben ik De acht bergen en De buitenjongen niet door geraakt. Ik haakte af.

Dus het was best wel spannend: gaat Zonder de top te bereiken me wel boeien en blijven boeien. Dat gebeurde, en hoe. Ik las het in één ruk uit en voelde me na het dichtslaan van het boek een beetje verweesd. Is het omdat dit zijn eerste non-fictie boek is? Heeft het te maken met het moment waarop ik het las? Is het ook echt een beter boek? Zoals vaak zal het wel een combinatie van verschillende factoren zijn.

In Zonder de top te bereiken trekt de hoofdpersoon, samen met een 47-koppige karavaan, doorheen het afgelegen gebied Dolpo, in de Himalaya. Met in zijn bagage het boek De Sneeuwluipaard van Peter Matthiessens, die deze reis ook maakte. Naast een reisverslag is dit boek ook een soort van dagboek, een filosofische beschouwing, een ode aan de natuur en het weg zijn van de hectiek van alledag. Het grote schuilt in het kleine en omgekeerd.

Naast prachtig beschreven landschappen komen er hier en daar ook zwart-wit tekeningen van dat landschap of deeltjes er van voor. Je krijgt het gevoel alsof je er zelf rondwaart, of je krijgt toch minstens zin om ook zelf deze reis te gaan maken.

De bergen, het klimmen, de straathond, de lammergieren, de kleine tent, het beperkte gezelschap; in wezen komt het neer op zwaar en veel afzien én toch is er ook genot en vervulling.
Minder blijkt vaak meer te zijn. Ook qua schrijfstijl.

Ik heb van elke pagina genoten, ik hoop jij ook.