een metaforische afrekening met Haaks eigen thrillerschrijverschap?

Ik heb echt even moeten nadenken over het aantal sterren dat ik dit boek zou geven. Als thriller vond ik het onderhoudend en vlot geschreven, maar niet uitzonderlijk of origineel. Het idee van een moordenaar die misdaden uit een boek nadoet, is vaker gebruikt. Bovendien was de belangrijkste whodunit?-vraag voor mij al vrij snel duidelijk, juist door de informatie die bewust werd weggelaten. Daardoor was het voor mij meer een kwestie van wanneer hoofdpersoon Sasja zou ontdekken wie haar dit aandeed, dan dat ik het plot daadwerkelijk spannend vond.

Het slagveld dat uiteindelijk achterblijft en de impact ervan op Sasja, evenals de verwijten die verschillende personages—waaronder de moordenaar—haar maken, blijven wat onderbelicht. Het verhaal draait vooral om Sasja als schrijfster, maar verandert zij ook als persoon? Kan ze zich sommige verwijten aantrekken? Hier had ik graag meer diepgang gezien.

Autobiografische fictie?
De persoonlijke context waarin dit boek tot stand kwam, zoals Angelique Haak beschrijft in het nawoord, vond ik bijzonder, persoonlijk en dapper. Gaat het hier om pure autofictie? Staat de plot symbool voor Haaks eigen worsteling met de duistere kant van haar schrijverschap—de kant die ze nodig had voor haar eerdere thrillers? En is dat stukje nu (voorlopig) opgeborgen?

Zijn zowel Sasja’s karakter als dat van de moordenaar, inclusief diens kwaliteiten, deels terug te vinden in Angelique Haak zelf? Het lijkt bijna alsof ze via Sasja haar eigen overstap naar feelgood-romans aankondigt en misschien zelfs legitimeert. Het roept bij mij in elk geval de vraag op of het toeval is dat Haak vooralsnog geen echte crime meer heeft geschreven…