Kava kan gaan uitgroeien tot een fenomeen binnen het genre en verdiend het om zo snel mogelijk door te breken naar een zo groot mogelijk publiek.

Het debuut van Alex Kava is gebaseerd op de moorden van John Joubert, die in de jaren tachtig een klein stadje in Nebraska bijna vier maanden in zijn greep hield door twee jonge kinderen te ontvoeren en vervolgens te vermoorden. Kava had in die periode net haar studie beëindigd en was in dienst getreden van een uitgeverij van dagbladen. Toen ze dertien jaar later besloot om zich volledig te gaan wijden aan het schrijven van boeken, kwam de seriemoordenaar weer in het nieuws vanwege zijn naderende executie. Het bood Kava de gelegenheid zich te verdiepen in het leven van Joubert en zo kwam ze automatisch terecht bij het beroemde boek Whoever Fights Monsters van FBI-profiler Robert Ressler. Niet alleen had Ressler een rol gespeeld bij de arrestatie van Joubert, maar was hij in wezen ook de grondlegger van de hedendaagse profielschetser, zoals die inmiddels onmisbaar is voor het werk van de FBI. Door seriemoordenaars als Charles Manson, John Wayne Gacy en Ted Bundy te interviewen, was hij doorgedrongen tot de psyche van de misdadige geest en had Ressler alle ingewonnen informatie weten te catalogiseren tot een bijna feilloos systeem om de kenmerken van bepaalde moorden te koppelen aan een visueel beeld van de mogelijke dader.

In haar eerste boek gaf Alex Kava meteen aan dat zij behoorlijk gegrepen was door het werk van Ressler en gaf ze op hele mooie wijze gestalte aan FBI-agente Maggie O’Dell, die als profiler werd ingezet om seriemoordenaars te kunnen opsporen. In het kleine Platte City, Nebraska, was de jonge Danny Alverez tijdens het lopen van zijn krantenwijk plotseling verdwenen. Een paar dagen later werd hij gruwelijk vermoord teruggevonden aan de oever van een rivier. De moord vertoonde verbluffend veel gelijkenis met de drie moorden van seriemoordenaar Ronald Jeffreys, die een paar maanden eerder was geëxecuteerd. De redelijk onervaren sheriff Nick Morreli moest op jacht gaan naar de moordenaar en tevens de vraag beantwoorden of iemand de moorden van Jeffreys probeert te imiteren of dat de politie mogelijk ten onrechte alle eerdere slachtoffers aan dezelfde dader had toegeschreven.

In een aantal opzichten deed Duister Kwaad mij denken aan een kruising tussen Silence Of The Lambs van Thomas Harris en Kiss The Girls van James Patterson. Dezelfde manier van benaderen, een gelijkwaardig opgeroepen beklemmende angst en een vlotte manier van schrijven. Maar Kava had er ook voldoende eigen inbreng aan toegevoegd en bewees daarmee reeds met haar eerste boek over onnoemelijk veel talent te beschikken. In haar boek kroop ze bijna letterlijk in de huid van de seriemoordenaar en kreeg je een huiveringwekkend inzicht in de manier van denken van een psychopaat. Hoewel je altijd medelijden kan hebben met de oorzaken die bij een kleine jongen op latere leeftijd het zaad tot brute gewelddadigheid laten ontkiemen, is de denkwijze van een seriemoordenaar in veel gevallen totaal onnavolgbaar. Hij leeft volledig in het verleden en betrekt alles wat er in zijn leven gebeurt op zijn eigen verleden. Op alle mogelijke manier zoeken ze naar persoonlijke verlossing en – in sommige gevallen – naar wraak vanwege datgene wat er in hun jonge jaren heeft plaatsgevonden. Werkelijk haarscherp legt Alex Kava dit allemaal bloot en moet Maggie O’Dell constant alle zeilen bijzetten om de moordenaar te ontmaskeren en zelf het hoofd boven water te houden.

Wat mij betreft is Duister Kwaad een absolute aanrader en een zeer gedenkwaardig debuut. Kava kan gaan uitgroeien tot een fenomeen binnen het genre en verdiend het om zo snel mogelijk door te breken naar een zo groot mogelijk publiek. En op mijn steun kan ze daarbij volledig rekenen…