Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Moriarty terug op honk

Erika 23 juni 2022
Moriarty terug naar haar bekendste en meest geliefde onderwerp: familiegeheimen, het thema waarmee ik haar boeken ook ontdekt heb. 'Het geheim van mijn man' is nog steeds een van mijn favorieten.

Als de 69-jarige Joy Delaney plotseling verdwijnt en haar man en vier volwassen kinderen stomverbaasd achterlaat, blijkt dat haar gezinsleden allemaal hun eigen visie op hun jeugd hebben, hun herinneringen komen niet overeen. Al snel hebben ze hun eigen vraagtekens over het leven en het huwelijk van hun ouders.


Na een nieuwsgierigmakende proloog belanden we via een verslag van een zijdelings betrokken persoon midden in het verhaal. Dit komt meerdere malen voor in het boek: waarnemingen van een serveerster, kapster, taxichauffeur, buurvrouw die gesprekken afluisteren en er het hunne van denken of vormen verbindingsstukjes tussen de hoofdstukken die afwisselend vanuit elk van de vier kinderen geschreven zijn. Ook de politierechercheur die de verdwijningszaak onderzoekt komt aan het woord. Op deze manier krijgt de lezer een veelzijdige inkijk in de karakters. De harde, maar labiele Amy, de trouwe Logan, de superieure maar onzekere Troy de bange Brooke en de ongrijpbare Stan. Tussendoor hebben we de onbekende, net zo ongrijpbare Savannah, die door alle hoofdstukken heen zweeft.

Moriarty springt heen en weer in de tijd met hoofdstukken in het heden en in de periode van vlak voor Joys verdwijning. Best lange hoofdstukken soms, waarin hier en daar heel klein stukje van een paar sluiers opgelicht, die geheimen suggereren. Daar veer ik altijd van op en scherpt mijn aandacht weer aan.

Het is niet raar dat het boek doorspekt is met tennistermen, aangezien zowel Joy als haar man Stan op hoog niveau getennist hebben en een hoog aangeschreven tennisschool geleid hebben. Deze sport is dus een overheersend onderdeel van de jeugd van hun vier kinderen geweest, het wordt voortdurend betrokken bij herinneringen en beschrijvingen.

Moriarty laat ons de personages kennen door indirecte beschrijvingen, doorspekt met vleugen droge humor. Ze schrijft uitbundig, met veel uitwijdingen, afdwalende gedachten. Heel realistisch allemaal, maar wel erg nauwkeurig gevolgd en genoteerd. Gedachtenspinsels die in de realiteit vliegensvlug door iemands hoofd schieten, maar meer tijd kosten om te lezen. Maar de bespiegelingen gaan vaak van de diepe zielenroerselen aan de binnenkant naadloos over in net zo uitgebreide bespiegelingen aan de buitenkant, over de levensloop en keuzes, waardoor we weer meer over de personages leren en dwarsverbanden gaan leggen. Het leidt soms wel af van het verhaal, dat hierdoor erg vertraagt. Eigenlijk lijkt het boek door deze schrijfwijze op een doorlopende litanie door een verteller die naast je zit en een warrig mondeling verslag doet met alle uitwijdingen die een mondelinge vertelling nou eenmaal heeft.

Maar intussen vliegen de vreemde voorvallen me om de oren, raak ik compleet verbijsterd. Moriarty tovert met een fabelachtige timing op miraculeuze wijze onverwachte ontwikkelingen voor de dag, op dezelfde keuvelende, warrige manier verteld uit monde van verschillende personen. Het snelle wisselen tussen het heden en een half jaar geleden wordt ook steeds zenuwslopender. Tussen neus en lippen door stevent ze af op een plot die zowel grappig, onverwacht als wonderbaarlijk is. Met nog een dramatische verrassing op het laatst.

Appels vallen niet is een heerlijk boek over familierelaties, gezin, huwelijk, familiegeheimen, schijn en eenzaamheid.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Erika