Onbeholpen, kinderlijk geschreven

De 28-jarige Thomas is vlogger. Hij wordt al een tijdje wordt lastiggevallen door een stalker die het niet bij louter dreigementen houdt en daden bij zijn woorden voegt. Thomas raakt verzeild in een gevaarlijke, onaangename situatie.
De eerste hoofdstukken van Geen leven zonder schaduw zijn door Thomas geschreven in de ik- vorm, als een vlog, of eigenlijk een dagboekje, want er zijn geen beelden bij. Hij belandt in bijzonder onwaarschijnlijke, onmogelijke situaties, waar hij net zo onwaarschijnlijk luchtig overheen stapt. De schrijfstijl is heel kinderlijk, met onbeholpen taalgebruik. Waar eerst nog de gedachte kan postvatten dat dit misschien alleen geldt voor deze dagboekfragmenten en het in andere gedeeltes van het boek wel anders en beter zal zijn, blijkt dit geenszins het geval.

Al snel verandert het perspectief naar de derde persoon, waarin Thomas’ ouders gevolgd worden. De schrijfstijl blijft echter hetzelfde, met onlogische zinnen die grammaticaal slecht zijn opgebouwd. We lezen de spreektaal van iemand die over haar eigen woorden lijkt te struikelen en niet goed nadenkt over haar zinnen. Het is alsof iemand een verhaaltje vertelt aan een kind, de schrijfstijl is als die van sprookjes. Het verhaal bestaat uit een verzameling opsommingen, blijft oppervlakkig en mist diepgang.
Jammer genoeg verklapt Anja Keijser alles in haar verhaal, er blijft voor de lezer niets te raden over en dat maakt het allemaal ook nog heel voorspelbaar wat er gebeurt.

Geen leven zonder schaduw is gezien het geringe aantal pagina’s geen volwaardig boek te noemen, eerder een novelle. Voor een thriller heeft het veel te weinig spanning. Het handelt over een gefrustreerde zoon met een onbetrouwbare vader en een goedgelovige, maar goedbedoelende moeder. En net als in een sprookje is het uiteindelijk toch nog eind goed, al goed.