Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Plezierige lectuur

Erika 27 april 2020
‘Kom je zomervakantie bij mij doorbrengen. Ik moet je wat vertellen. Iets van levensbelang’.
Wanneer Maud dit bericht van haar tante Josie in Ierland krijgt, is haar nieuwsgierigheid gewekt. Ze geeft gehoor aan de oproep en raakt vervolgens verzeild in een mysterieuze zoektocht naar haar afkomst, die haar kriskras door het duistere, mystieke Ierland voert.
Wat Josie haar wilde vertellen, daar komen we tamelijk snel achter. Maar het verhaal is nog niet klaar. Het begint pas, zoals Maud ons zelf waarschuwt. En dan begint het echte verhaal pas.

Her en der worden de hoofdstukken plotseling onderbroken door korte stukjes cursieve tekst. Hier stapt Maud uit haar verhaal om zich rechtstreeks tot de lezer te richten. Ze blikt dan terug met uitleg, over zichzelf, haar handelen en gemoedsrust, maar soms zijn het ook prikkelende beschouwingen, halve onthullingen, die je verder doen lezen. Ze laat je plaatsvervangend zorgen maken en de wenkbrauwen fronsen.

Intussen gaat het verhaal verder in een stijl die me het gevoel geeft van een afstandje toe te kijken wat er gebeurt, terwijl dat eigenlijk volslagen onduidelijk is. Het is chaotisch; steeds die onduidelijke mannen, de ondanks de vloeiende humoristische schrijfstijl een tikkeltje ongeloofwaardig blijvende personages die verschijnen en verdwijnen zonder dat iemand dat ziet... Het is zelfs absurdistisch te noemen.
Maar het zorgt wel voor een wat luchtiger uitstraling, Maud komt eerder grappig-geïrriteerd over dan in paniek. Sceptisch als ze is, nuchter, maar ook wel naïef; ze heeft beslist een levendig voorstellingsvermogen, hetgeen bijdraagt aan een fijne omlijsting van het verhaal.
Als fotograaf kan Maud, de verteller van het verhaal, analytisch beschrijven wat ze ziet. Het landschap en de sfeer van Ierland zijn prachtig neergezet, als een schilderij zie je het voor je. En Maud staat dus wel degelijk open voor de Ierse mystiek.
Over het algemeen is Overmans stijl mooi, onderhoudend, bloemrijk, met humor en veel aandacht voor de omgeving. Maar ze verliest zich in haar bloemrijkheid soms iets tevéel in beeldspraak, ze slaat door, waardoor de betekenis van wat ze wil zeggen zelfs tegengesteld opgevat kan worden. Mooie gedeeltes gaan ook vaak zomaar over in teksten met een volledig ander, heel erg puberaal aandoend karakter. Op den duur heb ik wel genoeg van de onweerstaanbare mannen en Mauds vlindertjes en gedachtes daarover. Zo zijn ook de titels van de hoofdstukken een beetje jeugdboekachtig gekozen. Het lijkt me dat hier voor Overman nog een balans gevonden moet worden, of een keuze tussen twee stijlen.

Spelen met de volgorde van gebeurtenissen is een leuke manier om de spanning erin te houden. Op kritieke punten in het verhaal laat Overman ons heen en weer springen in de tijd door geregeld stukken over te slaan, waardoor je de neiging krijgt terug te bladeren om te kijken of je per ongeluk iets gemist hebt. Maar dat is niet zo. Iets verderop komt ze er alsnog op terug, zij het meestal heel terloops.
Een ongewenst effect hiervan is een van-de-hak-op-de-tak-gevoel. Het is een maniertje. Zoals met alle maniertjes die te vaak toegepast worden, gaat dat vervelen, het verliest zijn werking. Er moeten meer mogelijkheden zijn om je lezers bij je te houden.

Maar wie is nou Grace? Deze vaag blijft heel lang onbeantwoord. We zijn al over de helft van het boek al haar naam voor het eerst opduikt.

Ondanks alles slaagt Overman erin de spanning tot het laatst toe vol te houden. Maar de uiteindelijke plot is niet echt verrassend en sommige lijntjes bloeden gewoon dood. Het romantische aspect overheerst uiteindelijk, waardoor de titel van het boek eigenlijk niet de lading dekt.

Al met al is Het geheim van Grace zeker wel een plezierig, onderhoudend boek om tijdens je vakantie te lezen. Of tijdens de quarantaineweken, als je toch niet naar buiten mag. Maar het neigt naar chicklit, eerder dan naar een thriller.

Wel is het een boek om je helemaal te verliezen in de atmosfeer van het schitterende, duistere, mystieke Ierland met zijn woeste natuur, natte, stormachtige weer, feeën en mooie maar gevaarlijke kliffen. Een land dat bij uitstek geschikt is voor een verhaal waarin geesten en volksgeloof een grote rol spelen. En daar geniet ik erg van.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Erika