Meer verteller van schrijver

Herman Kruize heeft opleidingen acteren en cabaret gevolgd en de Vertelacademie gedaan. Dit heeft hij uitgebreid met workshops van een aantal verhalenvertellers. Hij treedt op en geen zelf ook workshops.

De vierenzestigjarige postzegelverkoper Pieter is zijn hele leven moeilijke keuzes uit de weg gegaan. Na een heftige gebeurtenis besluit hij zijn leven over een andere boeg te gooien. Hij duikt in zijn familiegeschiedenis en daar komt hij verrassende zaken tegen. Pieter gaat door met zijn onderzoek, ondanks dreigend gevaar.

Kruize houdt van lange beschrijvingen, waarmee hij de naargeestige, muffe sfeer van Pieters brakke huis bijna letterlijk laat voelen. Het verhaal loopt wel vertraging op door de uitgebreide introductie van de wereldvreemde postzegelhandelaar met een neiging tot alcoholverslaving. Kruize hoort zichzelf graag praten, dat is tussen de regels te lezen.
De auteur heeft een stijl waarin langdradigheid afwisselt met fragmentarische stukken, met horten en stoten neergepend. Hij schrijft niet vloeiend, en het ontbreken van alle witregels, overal, bij wisselingen van scènes werkt niet mee. De lezer wordt aan zijn lot overgelaten om vast te stellen waar hij nou getuige van is. De tekst loopt constant door, slechts onderbroken door een begin van een nieuw, meestal zeer lang hoofdstuk.

Pieters emoties zijn bepaald overtrokken beschreven, zoals een acteur of verteller alles moet uitvergroten om de achterste rijen te bereiken. Bedenkend dat Kruize meer een verteller is dan een schrijver, kan het kloppen dat Ondanks niks overkomt als ietwat jachtig, opgewonden, voor het geestesoog met veel gebaren verteld, terwijl de verteller een hoog gehalte aan ’kijk mij eens!’ uitstraalt. Kruize heeft publiek nodig, fysiek publiek, om tegen te praten. Een boek schrijven is een andere tak van kunst.

Ondanks niks is een best aardig verhaal over loyaliteit, wraak, eigenbelang, verraad en de verstrekkende gevolgen van een besmette familiegeschiedenis. Een verhaal waar complotdenkers op de achtergrond steeds opduiken. Pieter heeft een schok nodig om tot leven te komen. Maar dan lijkt hij precies te weten wat hij wil. Hij maakt fases door van lethargie, besluitvaardigheid en spijt - zelfs angst over de gevolgen van zijn daden. Ten slotte geeft de auteur een verrassende draai aan het slot, waarmee hij het verhaal abrupt eindigt en open eindjes voor de lezer overlaat. Ondanks alles blijft de titel van het boek een raadsel.