Glorious Angels, een boek dat meer vragen oproept dan beantwoordt.

In dit intrigerende boek maken we kennis met een vreemd keizerrijk. Dit keizerrijk bestaat uit acht steden, elk geleid door een eigen keizerin. Die acht keizerinnen zijn mentaal met elkaar verbonden en kunnen moeilijk hun eigen individualiteit bewaren. Verder bestaat de stad uit een aantal 'gilden', met elk hun eigen mentale en magische vermogens. In dit boek zijn vrouwen het dominante geslacht, hoewel er ook mannen zijn met nuttige gaven. Daarnaast komen er tussen de steden nog andere (primitieve?) bevolkingsgroepen voor, die geen deel uitmaken van het stadse leven. Deze groepen staan over het algemeen vijandig tegenover de steden, met name als de steden hun territoria binnendringen.
Het is niet duidelijk of het boek zich op een toekomstige aarde afspeelt, of op een andere planeet. Het is ook niet duidelijk of de bewoners (mensen?) de oorspronkelijke bewoners van de planeet zijn, of daar als interstellaire reizigers zijn aangekomen. Het is wel duidelijk dat de bewoners in een gedegenereerde samenleving leven, die langzaam uit hun 'donkere middeleeuwen' opkrabbelen.
In het boek volgen we de belevenissen van Tralane en haar dochters Minnabar en Isabeau uit de stad Glimshard, die elk magische en technische talenten hebben om oude artefacten te herstellen en in werking te houden. De onderzoekers van Glimshard hebben in de zuiden een interessante collectie artefacten gevonden, waar de andere steden ook hun hand op willen leggen. Maar ook de bewoners van het zuiden willen de artefacten voor eigen doeleinden gaan gebruiken.
Torada, de jonge, onervaren en verlichte keizerin van Glimshard moet omzichtig manoeuvreren om de artefacten voor haar eigen stad te behouden. Daarbij spelen de talenten van Tralane, Minnabar en Isabeau een belangrijke rol. Op het eind van het boek zijn alle vragen die in je opgekomen zijn, nog lang niet beantwoord. Staat er een vervolg op stapel?
De auteur bekijkt de gebeurtenissen in Glimshard vanuit de gezichtspunten van verschillende hoofdpersonen. In elk hoofdstuk komt een aantal hoofdpersonen aan bod. Dat draagt niet bij aan de leesbaarheid, niet in de laatste plaats door het gebruik van niet voor de hand liggende namen. Ik moest regelmatig terugkijken wie een bepaalde persoon ook al weer was. Ook de vreemde, ver van mijn bed staande samenleving helpt niet mee om snel goed in het verhaal te komen. Aan de andere kant, als je eenmaal het verhaal binnengezogen bent, dan laat het je niet meer los. Het is de moeite waard om door te zetten, niet in de laatste plaats door de mooie, bloemrijke schrijfstijl van Justina Robson.