Een verhaal dat bloeit als een roos

Lucinda Riley (1971) heeft met De Nachtroos weer een prachtig boek afgeleverd. Een verhaal dat boeit van de eerste tot de laatste bladzijde. De verschillende verhaallijnen, uit verschillende tijden, passen als een legpuzzel in elkaar. Het boek is weer een typische Riley met haar manier van schrijven dat haar zo populair maakt. Ze is een ster in het samenvoegen van het verleden en het heden en weet de geschiedenis van verschillende landen prachtig op papier te zetten.

De Nachtroos speelt zich, zoals gezegd, in verschillende tijden af. Er wordt afgewisseld tussen het verleden (het begin van de 21ste eeuw) en het heden (2011).

De hoofdpersoon in het boek is de Indiase Anahita. Het verhaal begint op haar 100ste verjaardag in het jaar 2000. Ze blikt hier terug op het leven dat achter haar ligt. Er is echter nog één ding uit haar verleden wat nooit is opgelost en wat haar nooit heeft losgelaten. Ze is namelijk in de volle overtuiging dat haar dood gewaande zoon nog leeft.
Anahita heeft tijdens haar leven haar levensverhaal op papier gezet voor haar zoon. Omdat Anathita’s dood nadert, overhandigd Anahita de papieren aan haar achterkleinzoon Ari Malik. Zodat hij als Anahita er niet meer is, naar haar vermiste zoon op zoek kan gaan. Indien Ari hem vindt en hij nog in leven is, kan hij hem deze papieren geven.

Vervolgens gaat het verhaal zo’n 90 jaar terug in de tijd en neemt Anahita ons mee naar India. Vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog reist de elfjarige Anahita samen met de familie van haar rijke Indiase vriendin Indira naar Engeland. Ze komen terecht op het landgoed Astbury Hall in Devon. Hier woont ook de jonge Donald Astbury, de erfgenaam van het rijke, grote landgoed. Deze reis naar Engeland verandert Anahita’s leven voor altijd.

Als een eeuw later Ari Malik op Astbury arriveert om op zoek te gaan naar de zoon van zijn inmiddels overleden overgrootmoeder Anahita ontmoet hij daar actrice Rebecca Bradley. Zij is op het inmiddels vervallen landgoed voor filmopnames. Samen proberen zij de geheimen te ontrafelen die Astbury Hall, waar nu alleen nog de mysterieuze Anthony Astbury en zijn huishoudster Mrs. Trevathan wonen, al tientallen jaren met zich meedraagt. De geheimen waar Anahita en haar zoon een grote rol in spelen.

In het boek worden de Indiase cultuur en het leven van vroeger ontzettend mooi beschreven. Riley weet perfect de sfeer te verwoorden. Naast dat het boek vermakelijk is, valt er ook nog het één en ander te leren over cultuur en geschiedenis. Riley is een meester in het beschrijven van details. Je waant je helemaal in de beschreven wereld. Er worden echter wel wat Indiase termen gebruikt, die wellicht door de lezer opgezocht moeten worden.

De Nachtroos is met 576 bladzijden een best dik boek. Ondanks dat het lezen ervan absoluut geen straf is, had het verhaal best in minder bladzijden gekund. Riley heeft de spanning naar de ontknoping iets te lang, onnodig, willen rekken. Het verhaal leest, door de soepele schrijfstijl, vlot. Door het spannende element dat in het verhaal verwerkt zit, wil je graag doorlezen.

Lucinda Riley heeft een pageturner van een roman afgeleverd. De bestsellerauteur heeft het weer geflikt.