Een prachtige historische roman

“Het klaprozenjaar” is een ontroerend familieverhaal van Corina Bomann. Nicole Schwarz groeit op als enig kind zonder vader. Ze is inmiddels 38 jaar en wil dolgraag een kind, maar haar vriend David niet. Als ze op een dag “per ongeluk” de pil vergeet en zwanger raakt, raakt ze ook meteen haar David kwijt. Tijdens een onderzoek in het ziekenhuis blijkt dat Nicoles ongeboren kindje een erfelijke hartafwijking heeft. Bij David zit dit niet in de familie. Nicole besluit haar moeder te vragen naar haar vader, die ze nooit gekend heeft. Uiteindelijk vertelt moeder Marianne haar hele verhaal, geleid door een fotoboek en gaat Nicole op zoek naar haar vader.
Bomann schrijft vlot. De opbouw van de hoofdstukken is speels. Bomann schrijft namelijk afwisselend in het heden en in het verleden. Hoofdstukken uit het verleden worden geïntroduceerd met de beschrijving van een foto van Marianne, o.a. gemaakt door haar vader, kunstenaar. Dit is een originele opzet.
Als lezer word je meegenomen in het leven van de jonge Marianne, die voor een uitwisselingsprogramma een jaar als docente Frans en Duits in het Franse Bar-le-Duc gaat werken. Je voelt met haar mee op haar eerste dag: ‘Mariannes hart klopte in haar keel toen ze de school in liep. De eerste dag op een nieuwe school was altijd heel bijzonder.’ Je kunt je goed in haar inleven. De Marianne uit het heden snap je minder goed: waarom wil ze niet vertellen over Nicoles vader? (‘En als ik het je niet wíl vertellen?’ Mijn moeders blik verhardde.’), maar gaandeweg het boek, als het verleden verteld wordt, komt haar kwetsbare kant naar voren. Als lezer leef je ook mee met Nicole: je hoopt dat het goed komt met haar kindje en dat haar moeder haar vertelt over haar verleden.
De personages waren over het algemeen realistisch. Wat erg opviel en waar je van schrikt, was de haat tussen Frankrijk en Duitsland in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Mariannes vader, Richard Schwarz, vond het niet goed dat zijn dochter Frans studeerde. ‘En wat moet dat daar?’ vroeg hij terwijl hij op het boek wees dat tussen de schoolboeken uit piepte. ‘Die fransozentroep?’. Deze zelfde haat zag je later in het boek ook terug bij de Fransman Alain Silberg, die de Duitsers op zijn beurt van alles verweet. Het is lastig om je in deze personages in te leven. Zo was het ook soms lastig om je in te leven in de jonge Michel. De keuzes die hij maakte waren niet altijd te volgen.
Het einde was verrassend. Het verhaal had me goed te pakken, want de spanning bleef tot op het einde. Het kon nog alle kanten opgaan.
Het is Bomann wederom gelukt om een mooi familieverhaal, een mooie historische roman te schrijven. Door de verhaallijnen uit het heden en het verleden die door elkaar lopen, wil je graag door blijven lezen tot de ontknoping. Met sommige personages leef je mee en andere kun je gewoonweg niet begrijpen. De historische details maken het boek extra interessant om te lezen. Een aanrader!