Sfeer en inhoud van een twaalfdelige serie

Wie ‘De grens’ van Don Winslow oppakt om te gaan lezen, staat een flinke uitdaging te wachten. Dat is geen slechte zaak, maar je moet er wel klaar voor zijn. Vanaf de eerste pagina word je ondergedompeld in de wereld van de drugskartels en de andere kant van de medaille, de ‘War in drugs’. Het plaatje is helemaal compleet doordat ook de drugsverslaafden een deel van de spotlights krijgen.

Je merkt het al aan bovenstaande zinnen, maar om zoveel lijntjes te bezetten, zijn er flink wat personages nodig. Die krijg je dan ook voorgeschoteld en dat zorgt voor een flinke belasting van het korte termijngeheugen tijdens het lezen. Als de schijf overbelast is, zal terugbladeren toch de enige manier zijn om even op te frissen wie nu ook al weer familie was van wie. Het blijft doorheen het boek wel voelbaar, dat het een ‘groot’ verhaal is, maar het went wel. Langzaamaan wordt alles logischer en makkelijker te volgen.

Het grote geluk is, dat Winslow een hele neutrale schrijfstijl hanteert. Er zitten geen ellenlange zinnen in het boek en de toon is vrij zakelijk en past daardoor heel goed bij de inhoud. De auteur gebruikt zijn taal echt om te vertellen en niet om te pronken. De terminologie en woordkeuze zorgt ervoor dat je als lezer een complete ervaring hebt.

‘De grens’ is het perfecte boek om te vertalen naar een twaalfdelige Netflix-serie. Er zit meer dan voer genoeg in het verhaal om het heel boeiend te houden. Zozeer zelfs dat het soms lijkt alsof één pagina al een heel verhaal herbergt. De onderdompeling in de wereld van drugs is zo allesomvattend dat je na de laatste pagina even moet afkicken. Het verhaal kleeft aan je huid en laat je niet los. Over tien jaar herinner je je dit boek nog en dat alleen al maakt dat je het moet gaan lezen. Dus, heb je een week vakantie en hou je van een uitdaging? Pak ‘De grens’ op, en je zal ingepakt worden door de verteltraditie van Don Winslow.