Simpel - maar niet simplistisch

Ben heeft het niet makkelijk. Hij is een psychose geraakt en in een jeugdkliniek beland. Vanuit de kliniek blikt hij terug op zijn jeugd. Daar begint het boek ook; met het nu, het nu waar Ben ben is. Het boek is vertellend geschreven vanuit Ben’s perspectief. Ik had het gevoel dat Ben het hele verhaal aan mij persoonlijk vertelde, wat ik heel prettig vond. In het begin legde hij alle personages ook duidelijk uit. Dan zei hij bijvoorbeeld dat hij nog even iets over zijn vader zou uitleggen, bijvoorbeeld. Hierdoor waren alle personages ook goed in beeld gebracht. Niet alleen zijn ouders, grootouders en vooral Tom, maar ook de ”bijpersonages” leerde je goed kennen.

In zijn jeugd had Ben een goede vriend, Tom, waarmee hij veel tijd doorbracht. Tom is net iets brutaler dan Ben waardoor ze bijvoorbeeld ook gaan roken en aan de drugs (Hawaïaanse wiet) gaan. Bovendien delen ze de passie voor muziek. Muziek zoals die van de Beatles speelt in dit boek een belangrijke rol. Ik heb niet veel met muziek, maar het was niet storend en voegde wel wat toe. Alleen de songteksten vond ik overbodig.

Het verhaal is niet heel bijzonder, en de vertelling eigenlijk ook niet. Toch hebben ze beide wat, en ze sluiten elkaar daardoor goed aan. Het verhaal is mooi door de vertelling, en andersom zou de vertelling niks zijn zonder het verhaal. De jeugdige schrijfstijl leest prettig en vlot. De indeling van het verhaal is ook prettig. Naast de proloog en epiloog zijn er zes hoofdstukken. Die hoofdstukken voegen voor mij niet zo veel toe, maar binnen die hoofdstukken is de verdeling prettig. Ongeveer elke drie pagina’s staat na een witregel een sterretje, wat het volgende stukje angeeft. Hierdoor wordt het verhaal ook niet langdradig of ingewikkeld door de duidelijke structuur.

Wat ik wel erg vervelend aan de schrijfstijl vind, zijn de ”Maar echt ” gedeeltes. Ben was dan iets aan het vertellen. Ik zuig het volgende voorbeeld maar even uit mijn duim: ”Zo was mijn vader. Hij ging elke dag op de motor naar school. Dat was echt kicken. Maar echt .” Dat het kicken was had je al duidelijk gemaakt, gast! Ik snap best dat hij nog even benadrukt dat het dat echt was, maar 1) moet echt dan echt schuin? 2) moet dat echt elke keer als je iets gaaf vindt? En dat was nog wel vaak, dus elke tien pagina’s had je wel een echt te pakken. Dat begon me te irriteren. Maar echt . (Ja, zo deed hij dat dus! Iets wat allang duidelijk was nog eens benadrukken.)

Al met al biedt Dagen van gras qua verhaallijn niet veel bijzonders, maar de vertelling daarvan maakt het een mooi, bijzonder boek. Laat ik het samenvatten als een rustige, heldere vertelling van een simpel – maar niet simplistisch! – verhaal. Hiermee bedoel ik dat het verhaal gewoon een ”en toen, en toen, o en dat nog” vertelling is, maar dat het goed is uitgewerkt. Het heeft echt wat op een bepaalde manier, dus lezen dat boek!