Een dubbel gevoel

Dat ik hoge verwachtingen had, is misschien een beetje zacht uitgedrukt. Hoewel het boek pas net uit was, voelde ik dat dit de nieuwe hype zou worden en ik had er al het vertrouwen in dat ik die mening volledig zou delen, ook al vind ik de meeste young adult contemporary verhalen niet heel bijzonder.

Henry kwam aanvankelijk over als een redelijk brave, maar lieve jongen die weet wat hij zelf wil: hij is geen meeloper en laat zich niet snel door groepsdruk verleiden om iets te doen wat hij eigenlijk niet wil doen. Zo iemand, die ook nog eens graag schrijft, leek mij een geweldig personage en daarom was ik benieuwd naar het verhaal van zijn eerste liefde. Maar door die liefde, genaamd Grace Town, is hij in de war. Dat slaat uiteindelijk zodanig door dat het voor mij voelde alsof hij zichzelf niet meer was, hij deed zó zijn best voor Grace – maar dat ging in mijn ogen ten koste van zichzelf, van zijn unieke karakter.

Risico nemen voor je liefde is iets wat dus aan bod komt, maar ik persoonlijk vind het jammer als iemand volledig verandert voor een liefde. Realistisch vind ik het wel, zeker in combinatie met het einde. Een onbereikbare liefde zoals je dat kent heeft meestal na veel drama toch een happy end. In dit geval vond ik het einde niet erg bevredigend, maar het klopte wel bij het boek.

Desondanks had ik eigenlijk geen binding met Henry als personage. Stiekem vond ik het niet leuk dat hij zo veranderde; ik kon de Henry van het begin van het boek niet loslaten. En dan hebben we nog Grace, de hele reden achter Henry’s verandering. Ik vind dat zij heel goed is uitgewerkt en de waarheid achter haar verdriet vind ik mooi. Ik miste het overigens niet, dat je niet vanuit Grace perspectief las: het bevestigt het mysterie rondom haar juist wel!

Wel veel liefde heb ik voor de schrijfstijl. Het boek bevat zo veel mooie vergelijkingen en metaforen, vooral aan het einde van de hoofdstukken: die eindigden krachtig! De schrijfstijl is misschien wel als een beetje filosofisch te omschrijven: zweverig, maar diepgaand. Die unieke vertelstem van Henry (ik-persoon) vind ik geweldig.

CONCLUSIE: Hoewel ik de schrijfstijl kan waarderen, heb ik een beetje een dubbel gevoel over dit boek. Ik vond Henry namelijk niet heel sterk in de liefde met Grace staan. Maar dit dubbele gevoel betekent wel dat het boek me nog even bijblijft en dat is een goed teken. Ik raad het boek wel aan, omdat het anders is dan de meeste liefdesverhalen. En o ja, kijk even naar de mooie cover!

Deze recensie verscheen eerder op mijn boekenblog Bibliofem.nl
http://bibliofem.nl/recensie-sterrenstof-krystal-sutherland/