Beklemmend en aangrijpend debuut

In 54 minuten volgen we vier jongeren gedurende een schietpartij op een Amerikaanse High School. Deze vier jongeren hebben allemaal op hun eigen manier een relatie met de schutter. Zo volgen we het zusje en de ex-vriendin van de schutter.

Het verhaal begint in de aula. Vrijwel elke leerling bevindt zich in de aula voor een toespraak van de directeur van de school. Na de toespraak gaan de auladeuren niet open. Alle deuren zitten op slot. En dan komt er een jongen tevoorschijn met een pistool en begint te schieten. Iedereen zit in de val en niemand is veilig…

De personages die we volgen zijn heel divers. We volgen de tweeling Sylv en Tomás, waarvan de ene zich wel in de aula bevindt en de andere niet. En dan volgen we Autumn, die het liefst wil dansen maar dit in het geheim moet doen. We volgen Claire, die niet in de aula aanwezig is omdat ze buiten aan het trainen is op de atletiekbaan.

Elk hoofdstuk volgen we gedurende een paar minuten de vier hoofdpersonen. De perspectieven van de vier hoofdpersonages worden aan het eind van elk hoofdstuk afgewisseld door SMS’jes, tweets en blogberichten van (oud)leerlingen en mensen uit de omgeving. Het verhaal wordt niet verteld vanuit de schutter zelf, waardoor nog invulling overblijft voor de lezer.

Een groot gedeelte van het boek speelt zich af in de aula. Het verhaal is beklemmend en aangrijpend. Je kunt niet stoppen met lezen. Je wilt weten hoe het verhaal eindigt. Je wilt weten wie het zal overleven.

Er was echter wel iets waar ik me aan stoorde. De personages die we volgen hebben nogal de neiging gehad om zogenaamde heldhaftige, maar vooral domme, acties te ondernemen. Dat gaf niet bepaald een realistisch gevoel. Toch zat ik bijna het gehele boek lang met een spanning in mijn lichaam te lezen. Ik móést weten hoe het verhaal zou eindigen.

Wat ik uiteindelijk toch jammer vond, is dat je toch niet echt te weten komt wat nou echt het motief is van schutter, hoe hij tot deze daad is gekomen en wat er gedurende de shooting in zijn hoofd omging. Het was toch heel wat interessanter geweest als we vanuit het perspectief van de schutter hadden kunnen lezen, al begrijp ik de beslissing om het niet te doen ook wel.

Dit boek heeft de Hebban Award 2017 voor Beste Young Adult gewonnen. Was 54 Minuten voor mij de beste Young Adult van 2017? Nee, dat niet. Het is een mooi aangrijpend en beklemmend boek en het geeft je heel wat te denken, maar voor mij zaten er toch een paar betere boeken in de shortlist voor deze award.