Een verhaal bij een foto of een foto bij een verhaal?

In deze historische roman die zich op de nieuwsredactie van een krant afspeelt maken we kennis met Lily en Ellis. Lily is secretaresse van de baas van Ellis en Ellis is fotograaf en schrijver van artikelen waarmee hij mensen wil raken.

Op een van zijn ritjes terug naar huis moet hij stoppen omdat de motor van zijn, al wat oudere T-Ford, oververhit is. Hij maakt wat foto’s van de kinderen, die hij op de oprit van het huis waar hij even staat, ziet spelen. Daarbij moet hij denken aan zijn broertje.

Deze en de andere foto’s die hij heeft gemaakt hangen te drogen in de donkere kamer bij de krant. Lily die foto’s voor de chef moet ophalen uit deze donkere kamer neemt de foto die Ellis van de kinderen heeft gemaakt mee en legt deze boven op de stapel die ze aan de chef geeft.

Die wil natuurlijk het verhaal achter de foto en Ellis kan aan de slag, Ellis schrijft graag human interest verhalen dus het is een kolfje naar zijn hand.

We leren zowel Lily als Ellis en hun leven en voorgeschiedenis langzaam kennen. En ook hoe het eraan toegaat op de redactie van een krant in die jaren. Tegenwoordig gaat dat allemaal veel sneller, ook toen was er haast geboden bij artikelen maar soms kon iets ook niet sneller. Het boek geeft een mooi tijdsbeeld van de krantenredactie in die tijd vind ik. Maar het verhaal wringt af en toe, er wordt teveel bijgehaald en derhalve mist het daardoor hier en daar wat diepgang vind ik.

Kijk alsjeblieft niet teveel naar de foto op de cover van het boek want die past in mijn ogen totaal niet bij het verhaal.