Taalkundig loflied in duizend-en-een toonaarden

Mira Feticu beschrijft in ‘Liefdesverklaring aan de Nederlandse taal’ hoe ze zich vanuit haar Roemeense achtergrond, tuimelend en weer opkrabbelend, de Nederlandse taal en cultuur heeft eigen gemaakt. Hoe ingrijpend dit proces was, is voor een moedertaalspreker moeilijk te vatten.
Feticu’s haast onvoorwaardelijke liefde en passie voor het Nederlands mag voor velen een inspiratiebron zijn. Op pag. 212 schrijft ze dat een van de redenen waarom de Nederlander zijn taal niet het belang toekent dat ze nodig heeft, het kwijnende belang van de literatuur is. Ontlezing en te weinig aandacht voor taal dragen ook niet bij aan het ontwikkelen van respect of liefde voor de taal (pag. 213).
Pag. 45: Het is niet moeilijk om Nederlands te leren. Belangrijk is dat je begrijpt dat het essentieel is om de taal te spreken van het land waar je woont. De rest komt vanzelf.
Aan ieder van ons geeft ze nog een goede raad. Ga minstens twee keer per week naar de boekhandel en blijf daar minstens een uur (pag. 127).
Hoewel ik een even grote taal- als literatuurliefhebber ben gun ik de bevlogen stiliste geen vijf sterren. Haar eerder door mij gelezen ‘Geheugen, geschiedenis, beschaving – Lofzang op de bibliotheek’ heeft een nog rijkere inhoud.