Prachtig boek met rake taal en goed uitgewerkte karakters

Prachtig boek met rake taal en goed uitgewerkte karakters, die ieder op hun eigen manier reageren op een bijzondere gebeurtenis in de familie.

Barbara, Gerrit, Tjitske, Michel, Naomi en Bient. Allemaal aanwezig in dezelfde kamer, waar Naomi gaat bevallen van haar eerste kind. Bient, de toekomstige vader is doof en tijdens de bevalling tolkt zijn moeder Tjitske voor hem, zodat hij niets mist van wat er gezegd wordt. Bient’s vader is gevraagd om te fotograferen, terwijl hij dit eigenlijk helemaal niet wilt. Voor Barbara, Naomi’s moeder is het allemaal te veel en Gerrit, de vader van Naomi aanschouwt met pijn in zijn rug het hele tafereel. Tjitske beschrijft de sfeer als volgt: “Fout. Ik weet het vanaf dat moment. Het is fout dat we hier zijn. We dampen ongemak, we maken een broeikas van wat een kraamkamer moet zijn. Het zijn niet onze lichamen, het is onze aanwezigheid.” Michel merkt op dat er spelletjes worden gespeeld. “ Je hoeft maar een seconde naar die blote berg te kijken om te zien wie hier heel graag een meisje wilde. Naomi kruipt bijna in haar kind. Bient staat nu al buitenspel en godverdomme, wat stinkt hier zo?” Gerrit verwoordt het na afloop zo: “Het stof dat je meezeult, wordt je op een dag te veel. Is dit die dag? Is dit de dag waarop alles stopt? Wanneer ging het mis? Niet op het moment dat het kind geboren werd, maar toen het een naam kreeg. Toen raakte de tijd ontzet.” De geboorte roept emoties en herinneringen op die een grote impact hebben op de verhoudingen in de familie. Hier eindigt het eerste deel van het boek.

Het tweede deel speelt zich een paar jaar later af, als het kind inmiddels naar school gaat. Er is veel gebeurd en door ieders verhaal te horen, wordt duidelijk hoe het leven van de familieleden zich ontwikkeld heeft. Je ziet goed dat karakter en voorgeschiedenis van de personages een gebeurtenis ‘kleuren’. Eenzelfde gebeurtenis wordt door iedereen anders beleefd. De doofheid van Bient zorgde in de familie voor spanningen. Zo beschrijft Bient het volgende: “Naomi had vrij snel in de gaten dat Lonneke ook doof was. Ze testte veelvuldig. Grondig ook. Mijn krant wapperde onder haar klepperende pannendeksels en de bas bonkte in mijn borstkas als ze aan de volumeknop van de muziekinstallatie draaide. Uit de middelvinger die ze opstak naar de tussenmuur concludeerde ik dat de buren wel reageerden, maar Lonneke gaf geen krimp.” Cobi van Baars gebruikt een mooie mix van concrete beschrijvingen ( zoals hierboven beschreven) en spirituele mijmeringen van de personages. Gerrit herinnert zich bijvoorbeeld dat zijn dochter Naomi ooit beweerde:” dat de manier waarop kinderen geboren worden invloed heeft op hun leven en vraagt zich af :”hoe zit het dan met sterven? Strekt zo’n moment zich ook uit? En in welke richting? Met terugwerkende kracht over het leven of werkt de manier waarop je sterft door in je dood?”

Heel fijn leesbaar boek. Dichtbij het gewone leven. Je blijft nieuwsgierig naar wat er gebeurt, vooral naar hoe iedereen reageert. Mooi om je te realiseren hoe we allemaal worstelen met de ups en downs van het dagelijks leven en hoe verschillend we allemaal zijn. Heel herkenbaar ook. Vooral de relaties en hoe moeilijk deze steeds blijken te zijn, hoe ingewikkeld om elkaar te begrijpen, om tot elkaar te komen, om je ware aard te laten zien en hoe je verleden invloed heeft op je huidige leven. Knap gedaan!