Krachtig geschreven verhaal met overbodige blik op het heden

De jonge, onzekere Adriaan leert zijn angsten overwinnen door veel liefdevolle aandacht van zijn Ommie. Hij logeert een zomer in het hoge huis, bij zijn grootvader en inwonende hulp Ommie, die als een grootmoeder voor hem is. Weg van zijn onrustige thuis en zijn door oorlog getraumatiseerde vader, wordt hij door Ommie verzorgd en vertroeteld. Al spelen de oorlogsverhalen ook in dit huis een grote rol. Zijn afstandelijke grootvader en de vele bezoekers maken grote indruk op Adriaan.
Het boek bevat veel beschouwingen van de jonge jongen, met zintuiglijke details. Hierdoor krijg je als lezer een uitgebreid beeld van de situatie en van de omgeving waar het zich afspeelt.
“Het hele huis zal vol vreemde tekens: blaasjes in het witsel, een kwastdraai in de verf, boencirkels in het zeil. Allemaal geheimen waar alleen hij en zijn verrekijker van wisten. Achter het schilderij van een statige boerderij ontdekten ze een ijzeren deurtje. Een vondst waar ze geen raad mee wisten, om nog maar te zwijgen van de rode vlek in het marmer. Toen niemand keek had hij even aan die vlek gelikt: lekker koud. Maar ook vies. Het rood leek angstig veel op het vlees dat zijn grootvader aan tafel sneed.”
De klanken van het hoge huis ontgaan Adriaan ook niet. “De echo van de staande klok, de tafelbel, het uitkloppen van een pijp in de asbak, de pannen op het fornuis, de stappen op het marmer, het gehaast met dienbladen vol kopjes en glazen, en dan in stilte voor het slapen, na de nachtzoen van Ommie, de rinkelende roeden op de loper en het kraken van de trap. Adriaan luisterde er met dichte ogen naar.” Maar het was heel anders dan hij gewend was. “Elk geluid zat in zijn eigen hokje, zo anders dan het allesoverheersende geruis van de zee en de dennen in zijn dorp achter de duinen.”
Het verhaal grijpt aan en ontroert. De verwarring en onzekere gevoelens van de jongen laten je als lezer niet onberoerd.
“Adriaan zweeg. Was hij maar een vechter, een kwaaie. De vernederingen namen toe. Niet weg te tellen. Tot op die namiddag zijn handen het wonnen van zijn hoofd. Ze omgrepen het schaakbord alsof hij het versplinteren wou. Een verlossende woede overmande hem, hij stond op en keilde het bord tegen de muur- een sport die hij goed had afgekeken.”
“Hij miste zijn vader, hij haatte hem. Soms riep hij hem vlak voor het slapen: pappie, pappie, sla mij. (…) Het was allemaal zo ingewikkeld. Hoe hij moest leven, wie hij moest zijn – al die onzekerheid plaagde hem.”
De schrijver gebruikt veelal korte zinnen. Hij is vol lof over zijn Ommie.
“Ommie gaf hem het pakje. Er zat een antieke servetring in. ‘Een cadeau van je grootvader’. Ze had het luikje naar zijn zachtheid gevonden. Ommie hield de boel bijeen.”
Jammer dat het het krachtige verhaal steeds afgewisseld wordt met stukjes naar het heden, die inhoudelijk wat minder sterk zijn, en de lezer uit het verhaal van Adriaan en Ommie haalt.
“Maresch was mijn enige speelgoed in een huis met twee oude mensen die de moderne tijd wantrouwden. (…) Ik hing aan mijn kijker zoals kinderen van nu aan hun smartphone hangen en voel me verwant aan al die swipers met een concentratiespanne van 22 seconden. De telefoon is hun spiegel. Ze maken selfies, zijn bang om te worden bespot en wiebelen. Alsof ik mezelf zie.”

Een krachtige roman die raakt en ontroert, met een overbodige blik op het heden.