Schrijnend, schokkend en ontroerend mooi.

"Mosterdzaak" is het vervolg op "De eerste krokus" en is zeker als apart boek te lezen (of te luisteren, zoals ik deed).

Het verhaal begint na de 'zogenaamde' afschaffing van de slavernij, vooral in het Zuiden blijkt er weinig te zijn verandert.
Het grote verschil tussen het Noorden en het Zuiden blijkt pas echt als Lisbeth en Mattie terugkeren naar hun roots. Ieder afzonderlijk, de rijke dochter van de slaveneigenaar en de slaaf zelf, laten ze ons versteld staan van het grote verschil tussen beide staten, dit wordt vooral duidelijk geschetst doordat de kinderen vrij en in een (getolereerde) gemengde omgeving zijn opgegroeid.
Het blijkt opeens een harde, wrede werkelijkheid wat zij ontdekken in het Zuiden.

Slavernij blijkt slecht in woorden te zijn afgeschaft.
De woede, de haat voel je lijfelijk en ik heb dan ook vaak met open mond gestaan, vol onbegrip om wat mensen andere mensen, anders gekleurden kunnen aandoen, hoe ze iemand zo kunnen behandelen.

Het contrast komt mooi tot uiting bij de kinderen van zowel Lisbeth als Mattie die in het Noorden in vrijheid zijn opgegroeid en de kansen die zij wel kregen onder andere doordat ze mochten studeren en dan de ongeschoolde, onmondige slaven in het Noorden.

En dan lijkt het of hun terugkeer naar het Zuiden, ook een terugwerpen in de tijd is.
Dit doordat slaven nog steeds vol angst leven, niet durven kiezen voor de vrijheid.
Maar ook het moeilijk aspect, het onmogelijk kunnen aanpassen van de plantage-eigenaren wordt mooi belicht, de verscheurdheid tussen families.

Anderzijds is ook dit boek het verhaal van een hechte en warme vriendschap, het verhaal van liefde voor de kinderen, het verhaal van sterkte vrouwen.

Net als in De eerste krokus voelde ik me machteloos en vol onbegrip.
En net als die 1e krokus die in het voorjaar bloeit, zullen Mosterdzaadjes voor mij, voor altijd een blijvende extra betekenis hebben.