De schitterende Phoebe

Een briljante roman over een onvolwassene vechtend met volwassenheid. Salinger vertelt dit rauwe verhaal in de ik-vorm. Holden Caulfield filosofeert in eigen termen en daardoor ga je als lezer de wereld zien door zijn ogen, via zijn brein. Holden wordt van school getrapt en durft dat niet tegen zijn ouders te zeggen. Gaat door New York zwerven. Denkt aan zijn dode broer Allie. Droomt van meisjes die zo dichtbij zijn maar toch zo onbereikbaar. Prikt de schijn door die overal om hem heen glittert. Houdt met alles rekening behalve dat hij het misschien goed ziet en niet de wereld. Ondertussen vraagt hij zich af waar toch de eenden in de winter blijven in de vijver van het Central Park. Als hij dit schoorvoetend bespreekt met een taxichauffeur begint die een tirade over vissen die zich laten invriezen in de vijver. Dat weet toch iedereen? Daar wordt Holden toch zo depressief van. Dat mensen net doen alsof ze alles weten en dat als je ze tegenspreekt ze witheet worden. Gelukkig is zijn kleine zusje er nog – de schitterende Phoebe. Ze is negen maar snapt alles. Wat zou hij moeten gaan worden later? Van elk beroep zou hij depressief worden, behalve... Als Holden niet was geschapen door Salinger dan moest hij vandaag geboren worden. Maar echt. Ongelogen.