Maakt iets nog uit als je alles wat je lief is toch al bent verloren?

Na meerdere positieve recensies over her indrukwekkende oeuvre van Carlie van Tongeren, werd het hoog tijd iets van haar te lezen.

Ze raadde me zelf Alleen thuis aan. En wat een indrukwekkend goed boek!

Een inkijk in het leven van jongeren die opgroeien in een pleeggezin, volwassenen die pleegouders zijn, een kind dat pleegbroers en pleegzussen krijgt en jeugdzorg professional.

Het verhaal draait om Juna en Syl, zus en broer die niet meer thuis kunnen wonen en zonder zorg en liefde zijn opgegroeid. Ze komen na vele plekken terecht in een pleeggezin van Hanna en James en hun zoon Lennon. In het Gezinshuis Boskant worden ook andere kinderen opgevangen.

Carlie heeft op een fenomenale manier een verhaal geschreven waarin zowel de pijn, verdriet en boosheid van pleegjongeren als de liefdevolle zorg en onmacht van pleegouders, hulpverleners en pleegbroer worden beschreven.

De schrijnende verhalen van de diverse jongeren worden tussen de hoofdstukken uit de doeken gedaan, wat zorgde voor tranen bij me. Bizar en intens verdrietig wat jonge mensen mee moeten maken en met zich mee moeten dragen.

“Met mijn ogen speur ik de rest van het donkere water af, op zoek naar Grijsje. Daardoor denk ik meteen aan Syl. Aan zijn goede zorgen voor alle vissen, maar vooral voor deze. De underdogvis.”

En tegelijk het besef wat een geluk je moet hebben om als jongere de juiste zorg en liefde op je pad te krijgen. En hoe moeilijk het is om die dan ook te aanvaarden na zovele vervelende ervaringen.

“Iedere avond een zoen en een zacht ‘welterusten’ in je oor - hoe moeilijk kan dat zijn?”

Carlie heeft een prachtig boek geschreven wat iedere jeugdzorg medewerker zou mogen (of moeten) lezen. En ook voor jongeren uit pleeggezinnen is het een aanrader!

Ik ga zeker meer lezen van Carlie!