Het verhaal over twee families dat onder mijn huid kroop

Vanuit de vertellers Joe en Norma kreeg ik een inkijk in hun levens. Joe groeit op in een Indiaans gezin dat hard moet werken voor de kost, onder meer door bessen te plukken. Dan verdwijnt zijn zusje Ruthie en hij was de laatste die haar zag. Zijn hele leven moet hij dealen met dit schuldgevoel. Norma groeit op in een gezin met een zeer beschermende vader en moeder en voelt zich een buitenbeentje. Want waarom is zij donkerder van kleur dan haar ouders? En waarom heeft zij bepaalde dromen? Haar ouders wuiven het weg tot dat ze op late leeftijd alsnog achter de waarheid komt.

Het boek boeide me vanaf het begin. De levens van de twee gezinnen worden indringend beschreven en de verschillende karakters leer je goed kennen. En de onderdrukking van de Indianen is voelbaar en pijnlijk: “ze zijn er goed voor om bessen te plukken want hun bloed is zuur en dus worden ze niet gebeten door de muggen”.

Met regelmaat strooit Amanda met prachtige zinnen als “hoop is iets prachtigs, tot het dat niet meer is” of “als ik me mijn moeders stem voor de geest wil halen, lukt het me niet, maar als ze gehoord wil worden laat ze me het weten”.

Ik las het als ware ik in een film. Wat zou het een cadeau zijn als het verfilmd gaat worden.

Een hele grote aanrader die ik met vijf sterren waardeer.

Dank aan Ambo Anthos voor het vooruitleesexemplaar in ruil voor deze eerlijke recensie.