Prooidier greep me naar de strot

Het debuut van Irene Wiersma is indrukwekkend, zowel het boek als het liedje. Het verhaal gaat over Kirsten die als 22 jarige een droom heeft: een eigen muzikaal album opnemen. Haar partner Berend (ruim 20 jaar ouder) ondersteunt haar hierbij. Ze krijgen een relatie en als lezer bekruipt me het gevoel dat het niet klopt.

Om haar muzikale droom te kunnen realiseren zoekt ze muzikanten en ontmoet ze Rudi die met zijn ervaring haar wil helpen. Of heeft hij andere bedoelingen?

Rudi bemoeit zich niet alleen steeds meer met de opnames, hij kraakt Kirsten met regelmaat ook flink af. Langzaam maar zeker valt Kirsten toch voor zijn charmes en dan wordt ze langzaam weggesleurd in een toxische relatie.

Irene beschrijft op confronterende manier de gedachten, gevoelens en acties van “slachtoffer” Kirsten. De kant van het roofdier wordt minder belicht en dat had voor mij het boek nog waardevoller gemaakt.

Desalniettemin is het een boek dat ik met ontzetting, ongeloof, verslagenheid en nieuwsgierigheid las. Hoe bestaat het dat iemand in zo’n relatie komt en erin blijft? En hoe kun je iemand mis- en gebruiken om jouw behoefte aan ‘liefde’ te vervullen?

Zoals de flaptekst al zegt: ‘wat blijft er over als de bodem is bereikt’? En wie kan je dan naar boven helpen bewegen? Het besef dat je dan ook geluk moet hebben met de juiste hulpverlener maakt t des te schrijnender.

Wat is je rol als familielid, vriend of collega?
Die vraag hield en houdt me bezig. Vooralsnog is oprechte aandacht geven, iemand zich gezien en gehoord laten voelen: dat
Is het minste wat ik dan kan doen.

Het feit dat Irene ook put uit eigen ervaringen in relaties maakt het boek extra bijzonder.