Na het zure komt het zoet.

Raadselachtig verhaal verteld door Elisabeth, als ze terugblikt op Wenen anno nu en Wenen tijdens de tweede wereldoorlog. Het verhaal springt heen en weer en lange tijd blijft het onduidelijk wie wie is en wie zich waar en in welke tijd bevindt. Elisabeth woont al haar hele leven in haar ouderlijk huis. Ze verhuurt de bovenverdieping. Het verhaal komt op gang als de vorige huurster met stille trom vertrekt en er een nieuwe huurster haar intrek neemt. Hanika schrijft op zo'n manier dat je wel aan haar lippen wilt blijven hangen. Het is een heel teder verteld liefdes verhaal. Op een manier neergezet dat je het wel kunt voelen, maar toch wel weer met zoveel afstand dat je er niet ingezogen wordt. Wellicht ook wel prettiger want er zijn ook diepzwarte gedeelten door het hele verhaal heengeweven. Door deze verteltrant wordt het niet te zwaar en te melancholiek. De abrikozenboom en de abrikozenjam blijven het hele verhaal door een rol spelen.