Na alle ontberingen, toch zoete hoop!

– Hoe kunnen dingen lopen -'Mijn eerste slok cola in drie jaar!' zei een van hen.
Ik wist dat IS Coca-Cola in de ban had gedaan omdat het een merk is van een Amerikaanse multinational. …. De blonde man zag mij kijken en viste het laatste blikje onderuit de zak en bracht het naar mij. 'Geweldig hè?' zei hij. 'Bedankt.' Ik trok het blikje open genietend van de intense zoetheid. –

Lastig om je te verplaatsen in het leven van mensen die bijvoorbeeld al zolang zonder normaal eten hebben moeten leven, door de oorlog in het land waar zij vandaan zijn gevlucht. Het land dat zij achter zich hebben gelaten, omdat het er echt niet meer leefbaar was. Omdat de herinneringen teveel pijn doen. Omdat...

In de Bijenhouder van Aleppo schets Christy Lefteri op een heel menswaardige en gevoelige manier de mensonwaardige situatie van Nuri en Afra. Zij doet dit vanuit een wisselend perspectief. Nu weer bevinden ze zich in Aleppo en in het volgende hoofdstuk zijn ze op de vlucht. Juist dat wisselende perspectief is heel knap gedaan en geeft dat het boek nergens te zwaar wordt. Dat zou, gezien hetgeen ze beschrijft, heel goed mogelijk zijn. Het schuurt en schrijnt en komt ook wel zo bij de lezer binnen.

De auteur maakt ook gebruik van een leuk detail aan het einde c.q. begin van een hoofdstuk... Wat dat is? Dat ga ik hier niet verklappen. Dat is veel te leuk om zelf te ontdekken.

Het verhaal wordt door Christy neergezet in de vorm van een door de hoofdpersoon Nuri verteld verhaal. Hij is de belevende verteller. Heel mooi zie je de vertwijfeling, de afstandelijkheid naar Afra, de toch nog voorzichtige aanwezige liefde door alle doorstane ellende heen.

Door de verhalen van vluchtelingen goed te beluisteren en uit al die verhalen een samenhangend verhaal te componeren geeft Chrifsty heel mooi een inkijkje in het leven van de vluchteling. In de problemen die ze ondervinden tijdens hun vlucht en reis dwars door Europa. En vervolgens de bureaucratische vragen die ze krijgen als ze in het land waar ze naar toe willen aankomen.

– Hij neemt de procedure door en meldt dat het asielgesprek wordt opgenomen. Hij herinnerd me er ook nog aan dat er nog een tweede gesprek zal volgen. Als eerste vraagt hij me mijn naam, geboortedatum en geboorteplaats te bevestigen, en te vertellen waar ik woonde op het moment dat de oorlog uitbrak. Daarna worden de vragen vreemd.
'Zijn er bijzondere herkenningspunten in Aleppo?'
'Natuurlijk.'
'Kunt u er een aantal noemen?' –
Voor de ondervraagde vluchtelingen komen alle vragen vreemd over. Wat hebben die nu toch te vragen met zijn aanvraag? Heel mooi dat dat ook verwerkt is in het verhaal, want het is de werkelijkheid, die toegepast wordt door de immigratiedienst.

Gelukkig loopt als een rode draad de gedachte aan de bijen door het boek. Als een zoete herinnering en een motivatie om toch verder te kijken naar de toekomst. Nuri vindt daar toch houvast. Hij heeft hoop.