Prachtig boek dat een breed lezerspubliek dient en verdient

Dit is een boek dat je misschien wel het beste op net iets te jonge leeftijd kunt lezen. Zo’n boek dat intrigeert, omdat je het allemaal wel aanvoelt maar net niet precies begrijpt. Een boek dat blijft knagen, je uitdaagt het te begrijpen. Zo’n boek dat je dan ook eens in de zoveel tijd opnieuw móet lezen en waar er bij iedere leesbeurt meer begint te dagen. Die betoverend vreemde fantasiewereld in het boek is namelijk in wezen niets anders dan de alledaagse realiteit, in al zijn -fraaie en minder fraaie- facetten.

“De Negen Kamers” van Peter-Paul Rauwerda doet onvermijdelijk denken aan “Aan de andere kant van de deur” van Tonke Dragt. Met name qua setting en de magisch-realistische sfeer: een jongen die in zijn eentje dwaalt door een geheimzinnig huis, ver van de normale wereld en daar de meest bizarre dingen meemaakt. Daar waar het bij Dragt echter onduidelijk blijft wat ze precies beoogt (de hoop op het tweede deel reeds lang vervlogen), spreken de analogieën en metaforen van Rauwerda zeker voor de oudere lezer veel meer voor zich. De zeventienjarige Jonas ligt in coma en de negen kamers bevinden zich eigenlijk gewoon in zijn hoofd. Al die kamers bevatten een aspect van het leven, van zijn karakter, van zijn wensen en dromen. En in al die kamers leert Jonas een belangrijke les, krijgt hij inzichten (als bijvoorbeeld trouw, verraad, hoop en liefde) in het leven. Een leven waarvan hij op meeslepende, spannende wijze in sneltreinvaart diverse stadia doorloopt. En dat vervolgens eindigt op een manier die meerdere interpretaties toelaat.

Behalve een precieze lezersdoelgroep klopt alles aan dit uitzonderlijke boek. De mooie omslag van tijdloze eenvoud. Rauwerda’s eindeloze fantasie met zijn buitenissige avonturen en excentrieke wezens. De gelaagdheid van het verhaal waar men op elke leeftijd nog wijzer van kan worden. Dit prachtige boek over het huis met de negen kamers dient en verdient een breed publiek- al is het natuurlijk lastig het te vinden...