Cozy crime van de bovenste plank

Wie kent niet het razend populaire Heel Holland Bakt of Bake Off Vlaanderen? Hoezo is nog niemand op het idee gekomen de ingrediënten van dit alom gekende programma in een boek te gieten, moet Jessa Maxwell gedacht hebben. En ze vatte de koe bij de horens. De Amerikaanse, die onder andere voor de New Yorker en NY Times schrijft, zocht zes hobbybakkers, twee presentatoren, een aantal recepten en oh ja, een moordscenario bij elkaar en ging aan de slag. Het resultaat werd gepresenteerd in de vorm van een thrillerdebuut, dat in het Nederlands de titel De gouden lepel kreeg. De vertaling was in handen van Marion Drolsbach en Mieke Trouw-Luyckx.

Het lijkt voor de tiende keer op rij een succesvolle bakwedstrijd te worden. De zes bakkers verzamelen op het landgoed van Betsy Martin, presentatrice en bedenker van de show. Maar niet alles is rozengeur en maneschijn. Betsy heeft voor het eerst womanizer Archie Morris als co-presentator aan haar zij staan en dat zint haar allerminst. Al op de eerste dag van de opnames gaat het mis, bij een van de kandidaten is de pot suiker vervangen door een met zout. De gevolgen laten zich raden, een eerste slachtoffer mag naar huis. De problemen stapelen zich op, maar het ergste moet nog komen. Want tijdens een storm blijkt er plots een dode in de baktent te liggen en rest er nog maar één vraag: Wie heeft dit op zijn geweten en waarom toch?

Maxwell heeft een aantal heerlijke personages in het leven geroepen. De zes bakkers – sommige met al wat meer ervaring dan andere – zijn heerlijk herkenbaar en drukken elk hun stempel op het verhaal. Voor de ene is de show dodelijke ernst, een mogelijke springplank naar een verdere carrière, voor de andere gaat het vooral om het amusement, het doorbreken van de dagelijkse sleur. En dan de presentatoren: Betsy met haar bakken ervaring en uitstraling van gezellige oma staat lijnrecht tegenover de zelfverzekerde en ietwat arrogante Archie. Voor de lezer is de wisselwerking tussen al deze figuren heerlijk, het is alsof die midden in de gebeurtenissen staat.

Per hoofdstuk wordt er van perspectief gewisseld, een keuze die bijzonder goed werkt. De lezer krijgt op die manier meer mee dan de personages zelf, die weten niet wat er in de hoofden van de anderen omgaat of wat er zich achter de schermen afspeelt. De kandidaten doen hun verhaal in de ik-vorm, terwijl er bij de presentatoren een verteller aan het woord is. De auteur is duidelijk niet over één nacht ijs gegaan en heeft de plot in haar hoofd bijzonder helder op papier weten te zetten.

Het duurt tot ongeveer halverwege het boek vooraleer een en ander in een stroomversnelling komt. De auteur besteedt veel tijd aan het introduceren van de personages en het schetsen van de locatie en de opname-omstandigheden. Toch stoort dat geenszins, wellicht omdat Maxwell heerlijk vlot schrijft, en op elk moment de juiste snaar lijkt te raken. Zodra de moordenaar zijn intrede doet, wordt het verhaal spannend en wil de lezer alleen nog maar weten wie zo driest te werk ging en het nodig vond iemand te vermoorden. De intriges en extra verhaallijnen die voordien opgedoken waren, zullen uiteindelijk allemaal op hun plaats vallen.

De gouden lepel kan het best als cozy crime omschreven worden. Het is geen thriller pur sang, maar een bijzonder vermakelijk, herkenbaar en vlot geschreven boek.