Origineel, spannend, verbijsterend

Douglas Preston (1956) is Amerikaan en auteur van tientallen thrillers. De meeste daarvan schreef hij samen met Lincoln Child; wie kent er niet hun ‘Pendergast’-serie? Voor wie er mocht aan twijfelen, de man kan het ook alleen, dat bewees hij in het verleden, en nu doet hij het opnieuw. Met Uitgestorven trapt hij een nieuwe serie af, een waarin agent Frankie Cash en sheriff James Colcord de hoofdrol spelen. Het boek werd naar het Nederlands vertaald door Marjolein van Velzen.

Het verhaal neemt ons mee naar het Erebus-gebergte in Colorado. Via teruggevonden DNA heeft men reuzendieren uit het Pleistoceen tot leven gewekt en ondergebracht in een gigantisch resort. Mammoeten en glyptodonten zijn slechts een paar van de prehistorische dieren die er rondlopen; het gen voor agressie is hen ontnomen. Roofdieren zijn er niet, men heeft er alles aan gedaan om een veilige omgeving te creëren voor toeristen, die graag grof geld betalen om er hun vakantie door te brengen. Toch loopt het mis, maar niet helemaal zoals je verwachtte. Twee kampeerders op huwelijksreis, de zoon van een miljardair en een olympisch skikampioen, worden ontvoerd en zoals het ernaar uitziet ogenblikkelijk vermoord. Agent Frankie Cash krijgt de leiding van het onderzoek toegewezen, en samen met sheriff James Colcord zal ze er alles aan doen om de daders te pakken te krijgen.

Uitgestorven begint meteen goed, twee leuke personages worden geïntroduceerd, maar voor je met je ogen hebt kunnen knipperen ook vermoord. Na deze intrigerende proloog vertoeft het verhaal lange tijd in rustig vaarwater. De achtergrond van Erebus wordt uit de doeken gedaan – hoe is het resort tot stand gekomen, hoe worden de dieren gemonitord, wat met het personeel – en hoewel die informatie best interessant en noodzakelijk is, wil je alleen maar weten wat er met de kampeerders gebeurd is. Is er een groep milieuactivisten aan het werk? Of wellicht een organisatie voor dierenrechten?

Het boek telt veel personages, aanvankelijk wordt echt iedereen die voorbijkomt bij naam genoemd; het is onnodig maar echt storen doet het niet. Uiteindelijk komt een groep echt belangrijke figuren bovendrijven. Cash, ongeveer veertig jaar, gescheiden en net gepromoveerd tot hoofdinspecteur, is een bijtertje. De relatie met haar baas, die in eerste instantie erg goed is, krijgt naarmate het onderzoek vordert, serieuze deuken. Met sheriff Colcord is het net andersom, voor hem krijgt ze steeds meer respect. De leidinggevenden van het resort zijn uiterst begaan met hun klanten, maar tegelijkertijd als de dood voor een verplichte sluiting. In Uitgestorven is een verteller in de derde persoon aan de slag. Een ik-personage is er niet, evenmin als een daderperspectief.

De dialogen bevatten in het begin veel uitleg, en op de spanning is het even wachten, maar door de ongewone en originele setting en omstandigheden, is dat niet iets om wakker van te liggen. De vele korte hoofdstukken houden het tempo er sowieso heel de tijd in. Beschrijvende stukken nemen de lezer mee naar bossen, bergen en mijnen. Preston doet dat in een uitermate vlotte en meeslepende schrijfstijl. Alles wat hij zegt, is helder en doet uitkijken naar een hopelijk fantastische ontknoping. En dat is precies wat de lezer krijgt; de tweede helft van het boek beneemt je de adem en is zo onverwacht dat je met stomheid geslagen bent. Je kunt alleen maar blij zijn dat je fictie aan het lezen bent en niet zelf in Erebus rondloopt. Want wij zijn veilig. Toch?

Beide handen op elkaar voor dit eerste deel in de ‘Cash en Colcord’-serie. Douglas Preston heeft een intrigerende setting en heel bijzondere omstandigheden geschetst om het nieuwe duo te lanceren. Uitgestorven is origineel, meeslepend, spannend en ja, verbijsterend.