Spanning gevolgd door een verbijsterende wending

De Engelse Holly Seddon (1980) was in haar jeugd bezeten van boeken en muziek en koos uiteindelijk voor een carrière als journalist en redacteur. Samen met collega-auteur Gillian McAllister presenteert ze de populaire Honest Authors Podcast. Ze behaalde een masterdiploma Creatief Schrijven en bracht zeven romans uit. 59 minuten is de derde die naar het Nederlands vertaald werd, dit keer door Guus van der Made.

In haar nieuwste thriller neemt Seddon ons mee naar een doodgewone vrijdagavond in Engeland. Mensen zijn na een drukke werkweek op weg naar huis en bereiden zich voor op een weekend met het gezin. Maar dan lijkt de wereld heel even stil te staan; overal beginnen telefoons te piepen en wanneer mensen naar hun scherm kijken, zien ze de volgende boodschap: “Groot alarm. Dreiging nucleaire raketaanval voor Zuid-Engeland. 59 minuten tot inslag. Zoek onmiddellijk een schuilplaats. Dit is geen test.” Meteen begint een race tegen de klok om ofwel bij geliefden te geraken of zichzelf in veiligheid te brengen. En dat leidt tot verschrikkelijke toestanden … Want wat gebeurt er wanneer gezellige drukte verandert in chaos en horror? Wanneer angst en paniek tastbaar worden?

In 59 minuten kijken we mee over de schouder van drie vrouwen. Allereerst is er Carrie, die vast komt te zitten in de Londense metro, terwijl ze naar haar partner en kind wil. Daarnaast is er de zwangere Frankie, die samen met haar vriend net is aangekomen bij hun vakantiehuisje in Dartmoor, vier uur zuidelijker. En tenslotte zien we ene Mrs Dabb geconfronteerd worden met de grootste nachtmerrie van elke ouder, haar dochter is niet thuisgekomen uit school. Hun verhalen worden in sneltreinvaart afgewisseld, het tempo ligt hoog. Telkens is er een verteller aan het woord, geen van de deze personages doet zijn verhaal in de ik-vorm. De klok tikt voortdurend mee, het uur en het aantal minuten tot de aanslag worden regelmatig gemeld.

De auteur wil de lezer duidelijk doen nadenken, je kunt niet anders dan jezelf vragen stellen. Hoe reageren mensen wanneer totale vernietiging dreigt? Hoe wil iemand zijn laatste uur doorbrengen? Begrijpen we echt wat een raketaanval of de inslag van een bom betekent? Zijn we ons ervan bewust dat door straling water en voedsel niets meer waard kan zijn? Dat de doden wellicht beter af zijn dan de overlevenden? Gaan we speculeren over wie en waarom?

Hoewel vele van de korte hoofdstukken met een kleine cliffhanger eindigen, heb je het na een tijd toch wel gezien. De focus ligt uitsluitend op de 59 minuten die mensen nog te gaan hebben, waardoor er van een verhaalopbouw nauwelijks sprake is. De personages leer je enigszins kennen door de vele gedachten die door hun hoofd gaan en de door korte gesprekken die ze ondanks de situatie toch nog voeren. Toevallige ontmoetingen en gebeurtenissen zullen een grote impact hebben. Het is nauwelijks voor te stellen hoeveel er in minder dan een uur kan gebeuren, en door het volgen van verschillende personages lijkt de tijd nog elastischer.

Op ongeveer twee derde van het boek verandert alles voor de lezer, want plots krijgt die naast tempo, actie en spanning ook dat wat aanvankelijk ontbrak: samenhang, levens die samensmelten, … en dat alles dankzij een verbijsterende wending, een die je echt niet ziet aankomen. Het verhaal blijft geloofwaardig; meer nog, het wordt steeds beter. Holly Seddon laat ten slotte alle thrillerelementen achter zich en tapt in de laatste hoofdstukken duidelijk uit een ander vaatje. Haar 59 minuten wint daardoor alleen maar aan kracht en overtuiging.