Lezersrecensie
Luchtige, niet heel geloofwaardige thriller
Sarah Harman is een Amerikaanse die als journalist en buitenlandcorrespondent voor NBC News werkte. Toen ze naar Londen verhuisde, was ze stomverbaasd dat Engelse mama’s hun kinderen gewoon bij de schoolpoort konden staan opwachten, iets dat in haar thuisland onmogelijk leek. Meteen had ze de insteek voor haar debuutthriller Alle moeders haten mij te pakken. Al is haar hoofdpersonage niet bepaald een doorsnee moeder of wat had je gedacht?
Nee, single mama Florence is een en al chaos. Als prille dertiger is ze nog steeds een feestbeest dat wel van een onenightstand houdt en denkt ze met weemoed terug aan de dagen dat ze zangeres bij een meidengroep was. Voor haar zoontje Dylan zou ze echter door het vuur gaan. Dat blijkt wanneer klasgenootje Alfie tijdens een klasuitstap verdwijnt en ze ervan overtuigd is dat zoonlief hem iets aangedaan heeft. Daar heeft ze zo haar redenen voor, maar die houdt ze angstvallig voor zich. Al snel komen een paar mannen als dader in aanmerking, en Florence doet er alles aan om de politie bij Dylan – wellicht de laatste die Alfie zag – weg te houden.
In de dagen die volgen op de verdwijning, ontdekt Flo dat toch niet alle moeders haar haten, ze knoopt zelfs een voorzichtige vriendschap met een van hen aan. En dan is er natuurlijk haar bovenbuur Adam, smoorverliefd op haar, maar voor de egocentrische mama slechts een plan B, iemand die er altijd is voor haar wanneer haar leventje weer eens in het honderd loopt. Daarnaast krijgen ook de schooldirectrice, een gewezen leraar en natuurlijk een aantal van de andere ouders de nodige aandacht. Van Flo krijgen we het meest complete beeld, de andere personages worden vrij karikaturaal (maar wel duidelijk) neergezet.
Tijdens het lezen bekruipt je wel heel vaak de gedachte dat Florence niet altijd rationeel handelt, dat veel van de beschreven gebeurtenissen niet bepaald realistisch of ronduit ongeloofwaardig zijn. Toch stoort dat niet (echt), het ligt er vingerdik bovenop dat Harman dit bewust gedaan heeft, ze was duidelijk van plan een thriller te schrijven die anders dan andere was. Over the top dus, maar wel erg vermakelijk; dit boek zorgt voor een paar uur leesplezier en je vermoedt dat het allemaal met een sisser zal aflopen. Of toch niet? Want … heeft Dylan het nou gedaan of niet? En schort er misschien iets aan al die mannen die op het toneel verschijnen?
De vlotte schrijfstijl draagt bij aan het positieve gevoel dat je van dit boek krijgt. Eenvoudige taal, rechttoe rechtaan, geen complexe verhaallijnen en voortdurende plotwendingen; toch is het af en toe best spannend. Alles is volledig vanuit het perspectief van hoofdpersonage Flo geschreven, in de ik-vorm. Dat werkt vrij beperkend, vooral omdat zij niet de meest rationele persoon op aarde is. Een inschatting maken was pakken makkelijker geweest wanneer de auteur in elk geval één ander perspectief had toegevoegd.
Hoewel Harman met verdwenen kinderen een zwaar thema koos voor haar debuutthriller, overheerst de luchtigheid. Ze koos resoluut voor een opeenstapeling van niet al te geloofwaardige gebeurtenissen, maar wel zodanig dat je je absoluut vermaakt. Alle moeders haten mij is vlot geschreven, de auteur trekt je het verhaal in en laat je ondanks een paar doden met een goed gevoel achter. De Nederlandse vertaling was in handen van Ingrid Zweedijk.
Nee, single mama Florence is een en al chaos. Als prille dertiger is ze nog steeds een feestbeest dat wel van een onenightstand houdt en denkt ze met weemoed terug aan de dagen dat ze zangeres bij een meidengroep was. Voor haar zoontje Dylan zou ze echter door het vuur gaan. Dat blijkt wanneer klasgenootje Alfie tijdens een klasuitstap verdwijnt en ze ervan overtuigd is dat zoonlief hem iets aangedaan heeft. Daar heeft ze zo haar redenen voor, maar die houdt ze angstvallig voor zich. Al snel komen een paar mannen als dader in aanmerking, en Florence doet er alles aan om de politie bij Dylan – wellicht de laatste die Alfie zag – weg te houden.
In de dagen die volgen op de verdwijning, ontdekt Flo dat toch niet alle moeders haar haten, ze knoopt zelfs een voorzichtige vriendschap met een van hen aan. En dan is er natuurlijk haar bovenbuur Adam, smoorverliefd op haar, maar voor de egocentrische mama slechts een plan B, iemand die er altijd is voor haar wanneer haar leventje weer eens in het honderd loopt. Daarnaast krijgen ook de schooldirectrice, een gewezen leraar en natuurlijk een aantal van de andere ouders de nodige aandacht. Van Flo krijgen we het meest complete beeld, de andere personages worden vrij karikaturaal (maar wel duidelijk) neergezet.
Tijdens het lezen bekruipt je wel heel vaak de gedachte dat Florence niet altijd rationeel handelt, dat veel van de beschreven gebeurtenissen niet bepaald realistisch of ronduit ongeloofwaardig zijn. Toch stoort dat niet (echt), het ligt er vingerdik bovenop dat Harman dit bewust gedaan heeft, ze was duidelijk van plan een thriller te schrijven die anders dan andere was. Over the top dus, maar wel erg vermakelijk; dit boek zorgt voor een paar uur leesplezier en je vermoedt dat het allemaal met een sisser zal aflopen. Of toch niet? Want … heeft Dylan het nou gedaan of niet? En schort er misschien iets aan al die mannen die op het toneel verschijnen?
De vlotte schrijfstijl draagt bij aan het positieve gevoel dat je van dit boek krijgt. Eenvoudige taal, rechttoe rechtaan, geen complexe verhaallijnen en voortdurende plotwendingen; toch is het af en toe best spannend. Alles is volledig vanuit het perspectief van hoofdpersonage Flo geschreven, in de ik-vorm. Dat werkt vrij beperkend, vooral omdat zij niet de meest rationele persoon op aarde is. Een inschatting maken was pakken makkelijker geweest wanneer de auteur in elk geval één ander perspectief had toegevoegd.
Hoewel Harman met verdwenen kinderen een zwaar thema koos voor haar debuutthriller, overheerst de luchtigheid. Ze koos resoluut voor een opeenstapeling van niet al te geloofwaardige gebeurtenissen, maar wel zodanig dat je je absoluut vermaakt. Alle moeders haten mij is vlot geschreven, de auteur trekt je het verhaal in en laat je ondanks een paar doden met een goed gevoel achter. De Nederlandse vertaling was in handen van Ingrid Zweedijk.
1
Reageer op deze recensie
