Lezersrecensie
Warrig, nodeloos ingewikkeld, niet spannend
Sandrone Dazieri (1964) is geboren in Cremona, Italië. Voordat hij doorbrak als thrillerschrijver werkte hij als journalist, redacteur, scenarioschrijver en kok. Bij het grote publiek raakte hij bekend door de trilogie over Colomba Caselli, die begon met Dood de vader. Nu is hij terug met Wespenman, een standalone. De vertaling was in handen van Irene Goes.
Amala is een vrolijke tiener op weg naar huis. Net wanneer ze het hek wil openmaken, wordt ze ontvoerd. Haar tante Francesca, die advocate is, gaat als een echte speurder op zoek naar het meisje. Ze vermoedt een verband met een zaak van dertig jaar geleden waarin ze zelf een niet zo mooie rol speelde. Plots duikt er ene Gerry op, die tot alles bereid lijkt om Amala te vinden, hij deinst er zelfs niet voor terug hier en daar een moord te plegen. En er is meer, want Dazieri neemt de lezer mee doorheen twee verhaallijnen; we kijken eveneens naar de genoemde gebeurtenissen van dertig jaar eerder. In het middelpunt daar staat Itala Caruso, een corrupte politieagente. Zij moet bewijs vinden om de man, van wie wordt aangenomen dat hij drie tienermeisjes vermoord heeft, in de gevangenis te krijgen.
De auteur gooit tientallen personages in de strijd, zonder zich zelfs maar af te vragen of die überhaupt nodig zijn voor het verhaal. Ze worden niet geïntroduceerd, plots zijn ze daar, de lezer kan ze niet altijd plaatsen en krijgt al helemaal niet de gelegenheid een band met ze op te bouwen. Enkel Amala’s tante Francesca komt ietwat uit de verf. Het ontvoerde meisje zelf wordt totaal niet uitgediept; jammer, want zij lijkt het enige echt sympathieke personage. De dader blijft een grote onbekende; op een bepaald moment krijgt hij wel een naam en worden er heel voorzichtig verklaringen aangedragen, maar daarmee is alles gezegd. Alles blijft vaag, heel vaag.
Het boek vertoont aantoonbaar heel wat mankementen en leest niet altijd even vlot. Het is doorspekt met te lange zinnen, niet gebruikelijk bij een thriller en nergens voor nodig. De tekst komt regelmatig stroef over, wellicht heeft het met een te letterlijke vertaling uit het Italiaans te maken. De dialogen verdienen geen schoonheidsprijs, de conclusies die mensen tijdens gesprekken trekken zijn vergezocht, onlogisch of onbegrijpelijk. De schrijfstijl en de ronduit slecht uitgewerkte personages zitten de spanning voortdurend in de weg, ook daar vallen geen punten te verdienen. De wespen uit de titel zijn weliswaar origineel, maar een verklaring voor hun aanwezigheid wordt niet of nauwelijks gegeven. De insteek is oké, maar de uitwerking is gewoon niet goed.
Nee, Wespenman is geen boek om aan te prijzen. Wie een sterk verhaal met een originele plot en spannend verloop verwacht, is eraan voor de moeite. Dazieris laatste pennenvrucht is warrig, nodeloos ingewikkeld en niet spannend.
Amala is een vrolijke tiener op weg naar huis. Net wanneer ze het hek wil openmaken, wordt ze ontvoerd. Haar tante Francesca, die advocate is, gaat als een echte speurder op zoek naar het meisje. Ze vermoedt een verband met een zaak van dertig jaar geleden waarin ze zelf een niet zo mooie rol speelde. Plots duikt er ene Gerry op, die tot alles bereid lijkt om Amala te vinden, hij deinst er zelfs niet voor terug hier en daar een moord te plegen. En er is meer, want Dazieri neemt de lezer mee doorheen twee verhaallijnen; we kijken eveneens naar de genoemde gebeurtenissen van dertig jaar eerder. In het middelpunt daar staat Itala Caruso, een corrupte politieagente. Zij moet bewijs vinden om de man, van wie wordt aangenomen dat hij drie tienermeisjes vermoord heeft, in de gevangenis te krijgen.
De auteur gooit tientallen personages in de strijd, zonder zich zelfs maar af te vragen of die überhaupt nodig zijn voor het verhaal. Ze worden niet geïntroduceerd, plots zijn ze daar, de lezer kan ze niet altijd plaatsen en krijgt al helemaal niet de gelegenheid een band met ze op te bouwen. Enkel Amala’s tante Francesca komt ietwat uit de verf. Het ontvoerde meisje zelf wordt totaal niet uitgediept; jammer, want zij lijkt het enige echt sympathieke personage. De dader blijft een grote onbekende; op een bepaald moment krijgt hij wel een naam en worden er heel voorzichtig verklaringen aangedragen, maar daarmee is alles gezegd. Alles blijft vaag, heel vaag.
Het boek vertoont aantoonbaar heel wat mankementen en leest niet altijd even vlot. Het is doorspekt met te lange zinnen, niet gebruikelijk bij een thriller en nergens voor nodig. De tekst komt regelmatig stroef over, wellicht heeft het met een te letterlijke vertaling uit het Italiaans te maken. De dialogen verdienen geen schoonheidsprijs, de conclusies die mensen tijdens gesprekken trekken zijn vergezocht, onlogisch of onbegrijpelijk. De schrijfstijl en de ronduit slecht uitgewerkte personages zitten de spanning voortdurend in de weg, ook daar vallen geen punten te verdienen. De wespen uit de titel zijn weliswaar origineel, maar een verklaring voor hun aanwezigheid wordt niet of nauwelijks gegeven. De insteek is oké, maar de uitwerking is gewoon niet goed.
Nee, Wespenman is geen boek om aan te prijzen. Wie een sterk verhaal met een originele plot en spannend verloop verwacht, is eraan voor de moeite. Dazieris laatste pennenvrucht is warrig, nodeloos ingewikkeld en niet spannend.
2
2
Reageer op deze recensie
