Beklemmend tot de laatste bladzijde

Hennequin treedt als kraamverzorgster binnen bij een kwetsbaar gezin. Didi is voor het eerst moeder en kan niet lopen vanwege bekkeninstabiliteit. Haar man, Oscar, had niet gerekend op een zieke vrouw en een constant huilend kind en vlucht vaak het huis uit. Hennequin gooit nog wat olie op het vuur.

Langzaam wordt het verhaal naar de onvermijdelijke conclusie gestuwt. De personages hebben amper invloed op de gebeurtenissen. Zij staan puur in dienst van het plot. Ook Hennequin wordt als personage nooit helemaal scherp gesteld. Ik weet niet of dit bewust of onbewust is. In het begin is het zeer effectief, omdat Hennequin’s motieven en bedoelingen onduidelijk blijven. Dit draagt bij aan de beklemmende sfeer. Gaandeweg wordt deze vaagheid betreffende Hennequin’s karakter echter meer en meer een obstakel. Het einde van het boek lost dit probleem niet echt op.

In het verleden van Hennequin wordt een verklaring voor haar psychopatische gedrag gevonden. Het is een beetje gemakkelijk. Voorspelbaar. Het klopt allemaal goed. Te goed, voor mijn gevoel. Alle mysterie wordt ineens weggenomen, maar de verklaring die ervoor in de plaats komt is niet bijzonder interessant.

Je hebt van die boeken die op de laatste bladzijde uit elkaar vallen. Al het voorgaande wordt zelfs enigszins bezoedeld door de teleurstellende afloop. Naar mijn mening is dit zo’n boek.