Lezersrecensie
Spannend, origineel en keigoed te gebruiken om ’s-Hertogenbosch en de Sint-Jan te promoten
Dahlia houdt brieven voor haar twee moeders achter waarin staat dat het gezin uit hun huis gezet wordt door Maarten Zwartwater, een nietsontziende projectontwikkelaar en een van de machtigste inwoners van ‘s-Hertogenbosch. Niet alleen wil hij huizen slopen, ook met de 700 jaar oude kathedraal is hij iets van plan.
Dahlia belt voor advies naar het callcenter van De Bellende Engel. Gargo, een koppige waterspuwer die jaloers is op Engel, naamdrager van het callcenter, schiet haar te hulp. Hulp waar Dahlia aanvankelijk weinig mee opschiet. Ze vraagt zich af of ze hem kan vertrouwen.
Dan onderschept ze weer een brief. Dahlia, haar broertje Benja, kat Tijm en de moeders staan nu echt op straat. Gelukkig kunnen ze tijdelijk terecht in het ouderlijk huis van Aya, Dahlia’s vriendin. Samen met Aya probeert Dahlia achter de plannen van Maarten Zwartwater te komen. Plannen die verder gaan dan iedereen in de stad had kunnen denken. Ze zet alles op alles om hem tegen te houden en raakt verzeild in een spannende situatie.
Het boek is gebaseerd op het standbeeld De Bellende Engel dat sinds 2011 op de Sint-Jan in Den Bosch staat. Kinderen kunnen haar bellen. Niet voor hulp, maar voor informatie over de kerk of een lied over de engel. Ik vind het goed bedacht om over dit beeld een spannend en verassend verhaal te bedenken. De plot zit goed in elkaar, nergens wordt het saai. Het is een boek van deze tijd, waarin de personages gebruikmaken van games, smartphones en andere moderne technologie. Aan het einde van het boek wordt duidelijk waarover de proloog gaat. Dat vind ik sterk gedaan.
Dahlia is een ondernemende meid, steeds geloofwaardig, die het uiteindelijk met de hulp van anderen lukt om Maarten Zwartwater, een schoolvoorbeeld van slechterik, te ontmaskeren. Ik heb genoten van Maartens sluwe plannetjes. Mamoe vind ik een nogal moraliserende woke moeder (als dat de bedoeling is: prima gedaan!) Waterspuwer Gargo, voormalig Hoofd Afwatering Kathedraal, heeft mijn hart gestolen. Geen enkele emotie is hem vreemd en dat geeft hem voor mij de meeste diepgang.
Het verhaal heeft kwinkslagen. Grappig vind ik dat mamoe de haren van kat Tijm bewaart om een trui of muts van te breien. Tegen een vogelbeeld: knoop goed in je veren. Gargo’s binnenste dat aanvoelt als lava of magma wanneer hij boos wordt. Een zwart montuur dat zo groot is dat het op een duikbril lijkt. Wat hem als orgelmuziek in de oren klinkt.
Kortom: ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Een minpuntje vind ik het taalgebruik. Maar misschien ben ik nu een muggenzifter. Er staan veel en vaak overbodige woorden in als er, maar, toch, dan, wel. Soms vind je dezelfde van deze woorden vaker in een klein stuk. En ook missen er soms woorden, een taak voor een corrector.
Het boek is (om het op z’n Brabants te zeggen) keigoed te gebruiken om ’s-Hertogenbosch en de Sint-Jan te promoten. Als ik de stad en de Sint-Jan niet kende, zou ik er na het lezen van dit boek zeker een bezoekje aan brengen.
Dahlia belt voor advies naar het callcenter van De Bellende Engel. Gargo, een koppige waterspuwer die jaloers is op Engel, naamdrager van het callcenter, schiet haar te hulp. Hulp waar Dahlia aanvankelijk weinig mee opschiet. Ze vraagt zich af of ze hem kan vertrouwen.
Dan onderschept ze weer een brief. Dahlia, haar broertje Benja, kat Tijm en de moeders staan nu echt op straat. Gelukkig kunnen ze tijdelijk terecht in het ouderlijk huis van Aya, Dahlia’s vriendin. Samen met Aya probeert Dahlia achter de plannen van Maarten Zwartwater te komen. Plannen die verder gaan dan iedereen in de stad had kunnen denken. Ze zet alles op alles om hem tegen te houden en raakt verzeild in een spannende situatie.
Het boek is gebaseerd op het standbeeld De Bellende Engel dat sinds 2011 op de Sint-Jan in Den Bosch staat. Kinderen kunnen haar bellen. Niet voor hulp, maar voor informatie over de kerk of een lied over de engel. Ik vind het goed bedacht om over dit beeld een spannend en verassend verhaal te bedenken. De plot zit goed in elkaar, nergens wordt het saai. Het is een boek van deze tijd, waarin de personages gebruikmaken van games, smartphones en andere moderne technologie. Aan het einde van het boek wordt duidelijk waarover de proloog gaat. Dat vind ik sterk gedaan.
Dahlia is een ondernemende meid, steeds geloofwaardig, die het uiteindelijk met de hulp van anderen lukt om Maarten Zwartwater, een schoolvoorbeeld van slechterik, te ontmaskeren. Ik heb genoten van Maartens sluwe plannetjes. Mamoe vind ik een nogal moraliserende woke moeder (als dat de bedoeling is: prima gedaan!) Waterspuwer Gargo, voormalig Hoofd Afwatering Kathedraal, heeft mijn hart gestolen. Geen enkele emotie is hem vreemd en dat geeft hem voor mij de meeste diepgang.
Het verhaal heeft kwinkslagen. Grappig vind ik dat mamoe de haren van kat Tijm bewaart om een trui of muts van te breien. Tegen een vogelbeeld: knoop goed in je veren. Gargo’s binnenste dat aanvoelt als lava of magma wanneer hij boos wordt. Een zwart montuur dat zo groot is dat het op een duikbril lijkt. Wat hem als orgelmuziek in de oren klinkt.
Kortom: ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Een minpuntje vind ik het taalgebruik. Maar misschien ben ik nu een muggenzifter. Er staan veel en vaak overbodige woorden in als er, maar, toch, dan, wel. Soms vind je dezelfde van deze woorden vaker in een klein stuk. En ook missen er soms woorden, een taak voor een corrector.
Het boek is (om het op z’n Brabants te zeggen) keigoed te gebruiken om ’s-Hertogenbosch en de Sint-Jan te promoten. Als ik de stad en de Sint-Jan niet kende, zou ik er na het lezen van dit boek zeker een bezoekje aan brengen.
1
Reageer op deze recensie
