Hartverscheurend verhaal

Michelle Cohen Corasanti (1966) groeide op in een Joods gezin in New York en vertrok na het voltooien van de Joodse school voor 7 jaar naar Israël, daar haalde ze een bachelor Midden-Oostenstudies aan de Hebrew University. Ze keerde terug naar de VS waar ze verder ging met deze studies aan de Harvard University. Tegelijk studeerde ze rechten en ze werd advocaat internationaal recht en mensenrechten. Ze woonde in Frankrijk, Spanje, Egypte, Engeland en Israël en nu woont ze met haar gezin in New York. De amandelboom is haar eerste boek uit 2013 en haar enige tot nu toe, in het Duits zou er nog eentje zijn van haar hand maar daar vind je niet veel van terug.

Het thema dat Cohen hier aansnijdt is voor het moment zeer actueel, niet weg te denken uit de berichtgeving. Ze is zelf Joodse alhoewel niet praktiserend en ze groeide op met het idee dat Joden na de Holocaust een land vonden zonder volk en zij waren een volk zonder land en brachten dit land, deze woestijn dan tot bloei. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk begreep ze hoe het werkelijk ging. In dit boek schetst ze in grote lijnen de geschiedenis van de Palestijnen vanaf 1955 tot 2009 aan de hand van één familie vanuit de ogen van Ichmad Hamid de oudste zoon van een gezin van 7 kinderen.

Het is een hartverscheurend verhaal geworden dat je niet onberoerd kan laten. De ellende, armoede en het buitensporige geweld van Israëlische kant is werkelijk verschrikkelijk. De auteur beschrijft erg goed hoe hierop gereageerd wordt vanuit Palestijnse kant en dit is voor iedereen verschillend. Ze heeft er wel voor gekozen om twee totaal verschillende manieren die lijnrecht tegenover elkaar staan als draad te nemen. Ichmad heeft als oudste zoon een hele sterke band met zijn vader die een wijs man is en handelt uit liefde en begrip en hem goede raad meegeeft, Ichmad is de enige die contact heeft met de vader in de gevangenis. Abbas daarentegen blijkt zijn tegenpool te zijn, hij koestert langzaam maar zeker haatgevoelens, hij heeft ook nog weinig echte herinneringen aan zijn vader. Het gezin is trouwens getraumatiseerd door verschillende ingrijpende gebeurtenissen en het zijn deze die dan leiden tot de verschillende houdingen.

Het boek is heel eenvoudig opgebouwd, in 4 delen in verschillende tijdszones en het beslaat een halve eeuw. En alles is gewoon chronologisch verteld. Cohen schrijft gemakkelijk en door de emoties die van de bladzijden afspatten, leest het ook zo. Tussendoor zijn er dan wat wijsheden ingeslopen die wat spiritueel of zelfs boeddhistisch aan doen. Het is een zeer rechttoe rechtaan boek, van subtiliteit is er geen sprake.

De amandelboom is een zeer vlot en gemakkelijk te lezen boek dat heel erg aangrijpend is. De auteur beschrijft de houding van Israël tegenover de Palestijnen op een manier zodat je zelfs walging voelt. Cohen heeft ook goed geprobeerd om de verschillende strekkingen binnen de Palestijnen te duiden en hoe het zover is kunnen komen dat er naar geweld gegrepen wordt. Desondanks klinkt er hoop door in het boek, de actualiteit nu spreekt dit voorlopig nog tegen en we zijn sinds het uitkomen van dit boek toch al 12 jaar verder. Laat ons hopen dat uiteindelijk de liefde het zal halen van angst en haat. Dit boek zou je alleen al moeten lezen om de historische context van de situatie te begrijpen maar Michelle Cohen Corasanti heeft zeker ook een mooi verhaal verteld, gruwelijk maar ook hoopvol.