Je bent altijd wel ergens schuldig aan

Reddende engel, de twintigste roman van Renate Dorrestein (1954), is geschreven in het genre van de gothic novel, een genre dat ontstaan is in de achttiende eeuw in Engeland. Al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw schrijft Dorrestein met grote regelmaat boeken, waarin typisch gotische thema’s als familiegeheimen, verdrongen herinneringen en dreigingen voorkomen. Gecombineerd met een verstikkende atmosfeer op een geïsoleerde plaats kan deze romanvorm een ultiem recept zijn voor een literaire pageturner.

Hoofdpersoon Sabine strandt tijdens een enorme onweersbui met een lege benzinetank in een voor haar onbekende omgeving in Zuid-Limburg. Ze wordt verre van gastvrij onthaald door twee zusjes in een afgelegen boerderij met de naam Oldenhage, waar ze noodgedwongen de nacht moet doorbrengen. De vader en oma van de meisjes blijken naar het ziekenhuis te zijn en Sabine ontdekt dat er in de boerderij een paar jaar geleden ene Alicia onder nogal bijzondere omstandigheden overleden is. Omdat Sabine beroepsmatig geïnteresseerd is in de boerderij, blijft ze een paar dagen hangen in het dorp. Ze vindt onderdak in een lokale bed and breakfast, waarvan de eigenares op een hilarische en typisch Dorresteinse wijze wordt gekenschetst:

“Mijn gastvrouw droeg een gebloemde jasschort die om haar boezem spande en haar haar zat in een onverzettelijk permanent. Ik heb een zwak voor dit type vrouwen. Je ziet in één oogopslag dat ze de kunst verstaan een ei perfect te koken. Ze gooien uit principe nergens met de pet naar.”

Uiteraard komen Oldenhage en haar bewoners terug op het pad van Sabine en belandt ze voor hen zelfs in de rol van reddende engel, omdat vader Ennis zijn enkel heeft gebroken, oma Maman herstellende is van een operatie en de zusjes Madeleine en Livia het vele werk op de boerderij niet alleen kunnen doen. Sabine is zelf onlangs in de steek gelaten door haar echtgenoot en ingeruild voor een jonger model; ze geniet ervan om zich nuttig te maken voor de bijzondere familie van Oldenhage.

“Iedere bedrogen vrouw zou het me nazeggen: kijk eens hoe onmisbaar ik ben, kijk dan! Jij dacht dat je zonder me kon, maar er zijn mensen die daar anders over denken. Heel anders. Ik ben de moeite waard, en jij hebt het nakijken, zielenpoot.”

Livia, één van de zusjes, blijkt de boerderij al een aantal jaar niet meer verlaten te hebben. Wat heeft zij te maken gehad met het overlijden van Alicia? Of hebben de andere bewoners er een rol in gespeeld? En waarom houden de bewoners van het dorp zich zo afzijdig van de hele situatie? Dorrestein schetst razendsnel allerlei mogelijke scenario’s, waardoor waan en werkelijkheid op een gegeven moment volledig door elkaar heen gaan lopen, ook voor Sabine. Is het voor haar nog wel veilig op Oldenhage? Ze probeert tevergeefs te ontdekken wat er werkelijk gebeurd is, maar komt tot de conclusie dat je "altijd wel ergens schuldig aan bent, al is het maar omdat je uit gemakzucht dingen hebt nagelaten, of omdat je ze niet hebt weten te voorkomen." Daardoor gaat ze ook anders kijken naar haar verbroken relatie met haar echtgenoot.

Reddende engel is een boek dat met veel humor en vaart geschreven is. Door de twee verhaallijnen en de vorm van de gothic novel is het boek zeer onderhoudend geworden. De gesloten sfeer in zowel het dorp als in het ontwrichte gezin in Oldenhage zorgen voor een beklemmende sfeer, waardoor de lezer huiverend en hunkerend doorleest, nieuwsgierig naar het lot van de bewoners van de afgelegen boerderij en naar wie uiteindelijk de reddende engel zal blijken te zijn.