Beklemmende en compacte roman over loslaten

Oevers is de vierde roman van Rob Waumans. Het boek is in het eerste deel hoofdzakelijk geschreven vanuit het perspectief van Luc, een gescheiden vader, die met zijn twee jonge zoontjes op een camping in Frankrijk is. Bij aankomst op de camping (we zijn nog maar op de tweede bladzijde van het boek) weet Waumans de toon al direct te zetten wanneer één van de jongens een fles rode wijn op het grindpad uiteen laat spatten. De grote kracht van dit boek is namelijk de subtiele en soms bijna tastbare spanning die voortdurend en vooral via allerlei metaforen en verwijzingen vormgegeven wordt.

Luc vindt het moeilijk om zijn kinderen los te laten. Hij waarschuwt ze voor allerlei gevaren (ze mogen bijvoorbeeld niet rennen op de gladde tegels bij het zwembad) en hij houdt ze voortdurend in de gaten. Uiteraard houdt hij dat niet de hele vakantie vol; zijn kinderen krijgen vriendjes waarmee ze er op de camping op uit trekken en daarnaast krijgt hij van mede-ouders het advies om vooral ook wat tijd voor zichzelf te nemen. Op de een-na-laatste avond doet hij dat dan ook daadwerkelijk. Hij gaat helemaal alleen een avondwandeling maken buiten de camping.

Die wandeling is eigenlijk de rode draad van het boek. We volgen Luc op die wandeling langs de rivier en kijken via allerlei flashbacks terug op de vakantie, maar ook op het leven van Luc. Wat voor echtgenoot en vader was hij? Waarom is het huwelijk met zijn ex-vrouw Julia mislukt? Er komen heftige gebeurtenissen naar boven die de zorgzaamheid van Luc voor zijn kinderen in een ander daglicht stellen. Daarnaast blijkt Luc soms buitenproportioneel te kunnen reageren op vrij onschuldige voorvallen. Is Luc wel de brave gescheiden vader die hij op het eerste gezicht lijkt te zijn?

Tijdens de wandeling doet zich een heel vervelend incident voor. In een reflex belt Luc dan zijn ex-vrouw, maar het gesprek kan vanwege een lege batterij maar kort duren. Julia voelt direct aan dat er iets niet in orde is, maar het lukt haar uiteraard niet meer om Luc te pakken te krijgen. De emoties van Julia komen vooral naar voren in het tweede deel van het boek, in de hoofdstukken die vanuit haar perspectief zijn beschreven. Het merendeel van het boek is echter vanuit Luc verteld en dat heeft een wat beklemmend effect. Het feit dat Luc op pad gaat zonder vooraf zijn telefoon helemaal te hebben opgeladen, is gezien het eerdere gedrag van Luc een wat minder geloofwaardig gegeven.

Waarom het boek Oevers heet en waarom er een steen op de voorkant staat, zou te veel van het verhaal weggeven, maar het heeft uiteraard een functie, zoals alles in dit boek een functie heeft en er geen toevalligheden zijn. De beschrijvingen van het landschap zijn prachtig en beeldend. De angst van Luc om zijn kinderen los te laten en in het geval van de wandeling zelfs alleen achter te laten ‘op een camping, in een land waar ze de taal niet spreken, met een kolkende rivier om de hoek en een weg met razende auto’s op tweehonderd meter van de camping’ is herkenbaar voor iedere ouder.

Oevers is een compacte, beklemmende en prachtig geschreven roman over loslaten en keuzes maken, over de pijn die er soms ligt in het ouderschap en over het onvermogen dat ouders regelmatig ervaren. De grote kracht van het boek zit hem in de spanning die voortreffelijk wordt opgebouwd en in alle metaforen die de spanning alleen maar ondersteunen.

Dank aan De club van Echte Lezers, voor wie ik dit boek las en recenseerde.