IJskoude krimi

Traag, trager, traagst... Nu zijn de boeken van Arnaldur langzaam, deze vond ik de eerste honderd bladzijden wel erg langzaam. Stoort dat? Nee, eigenlijk niet. Want, de boeken van Indridason zijn als een rommelende vulkaan op IJsland. Langzaam, maar zeker komt het tot een uitbarsting. Dat weet je, er komt een uitkomst, een dader en uiteindelijk een prima plot uit de hoge hoed. Maar, de weg ernaartoe gaat via korte hoofdstukken. Korte zinnen, sobertjes van taal zonder poespas of grote actie. Eigenlijk, klopt de metafoor van de vulkaan niet geheel, want dit boek blijkt uiteindelijk meer een ijskoude krimi te zijn.

Het is inmiddels wel een rijk palet aan opsporingsambtenaren dat de IJslandse schrijver aan het creëren is. Er zijn al enkele series van verschillende politie-inspecteurs opgestart. Ooit begon ik met Erlendur maar inmiddels zijn er ook boeken rondom Marion Briem, de mentor van Erlendur en daarnaast de serie rondom Flovent en Thorson en nu dus de nieuwe serie rondom de gepensioneerde Konrad. Daarnaast zijn er nog op zichzelf staande verhalen.

Dit verhaal legt naast een spannend verhaal ook meerdere pijnplekken bloot binnen de IJslandse beschaving, zoals het alcoholmisbruik, huiselijk geweld, corrupte banken en suïcide. Ook de eenzaamheid en het schuldgevoel van de gepensioneerde inspecteur maakt Indridason mooi en subtiel invoelbaar. En dat een vermissing van dertig jaar geleden nog steeds het gesprek van de dag is, laat ondanks de vele IJslandse detectiveromans zien, dat het eigenlijk ook een vriendelijk land is. En omdat erheen reizen niet voor iedereen mogelijk is, zijn we Indridason dankbaar voor zijn veelschrijverij.

Natuurlijk, waardeer ik het boek met de vaste waarde van vier sterren. Volgend jaar mag de schrijver bij leven en welzijn 60 jaar worden en als hij door mag gaan tot de leeftijd van de zeer sterken, ja dan mogen we nog vele ijskoude krimi’s verwachten van wellicht nog meer verschillende inspecteurs.