Terugkeer naar Faerie

In De Gestolen Erfgenaam keren we terug naar Faerie, de gevaarlijke en intrigerende fantasywereld van Holly Black. Het verhaal speelt zich een paar jaar na de eindstrijd uit De Verbannen Koningin af. De koningin van het Hof der Tanden smeedt duistere plannen om een leger van zelfgemaakte monsters te creëren en wraak te nemen op Elfhame. Haar dochter Suren is de enige die haar kan tegenhouden. Er is alleen één probleem. Suren houdt zich schuil in de mensenwereld. Daar wordt ze echter ontdekt door Eik – kroonprins van Elfhame, en de jongen waar ze ooit mee hoorde te trouwen. Schijnbaar verenigd in hun doelen besluiten ze samen te werken. Maar Suren weet niet zeker of ze hem kan vertrouwen. Is samenwerken echt de beste optie?

Toen de Nederlandse editie van de Elfhame-reeks destijds uitkwam, heb ik die op een paar dagen tijd verslonden. Dit nieuwe boek was niet veel anders. Het begint, net als De Wrede Prins, met een blik op de kindertijd van het hoofdpersonage. Dit keer krijgen we een inzicht in de jeugd van Suren, die als kind bij een mensengezin woonde. Zij wordt ontvoerd door haar biologische ouders, en onderworpen aan een gruwelijke opvoeding. Het verhaal is bruut, met momenten zelfs ronduit gewelddadig, en zit vol psychologische (en politieke) spelletjes, zoals we die van Black gewend zijn.

Ik vond Suren een verfrissend personage. Waar ze in het begin nog wegloopt van haar problemen, vindt ze geleidelijk de kracht in zichzelf om de confrontatie met haar angsten aan te gaan. Ook Eik was fijn om te lezen. Zeker omdat we hem als kind al kenden en we dus niet anders kunnen dan ons afvragen hoe hij is uitgedraaid. Zonder veel te verklappen kan ik zeggen… hij heeft een bepaalde charme die je als lezer meteen betoverd. Maar stille waters, diepe gronden. Niets is wat het lijkt.
​
Verwacht je dus opnieuw aan een spannend epos met enkele verrassende wendingen. Hopelijk laat boek twee niet te lang op zich wachten.