Monsters en waanzin in het Shanghai van de jaren '20

In het Shanghai van de jaren ’20 staan twee gangsterbendes – de Scharlaken Rozen en de Witte Magnolia’s – lijnrecht tegenover elkaar in een verbeten strijd om de macht. Wanneer steeds meer Shanghainezen getroffen worden door een mysterieuze vorm van waanzin, waarbij ze hun eigen kelen openrijten, gaat Juliette, de troonopvolgster van de Rozen, op zoek naar de oorzaak. Daardoor komt ze opnieuw in contact met Roma, de troonopvolger van de Magnolia’s. Toen ze jonger waren, waren ze verliefd op elkaar en hadden ze een geheime relatie, maar na het verraad van Roma, blijft er van die liefde niets meer over. Toch zijn ze op elkaar aangewezen, als ze de waanzin willen stoppen.

Wat volgt is een zinderende zoektocht naar de oorzaak van de aandoening, in een multiculturele, levendige, door criminaliteit en politieke spelletjes geregeerde setting. Wie zich aan een fantasy-verhaal verwacht, zit hier enigszins fout. Er zit wel degelijk een fantasyelement in, maar het lijkt over de grote lijn eerder weg te hebben van een urban mystery in een historische setting. Door de gangsterbendes gaf het verhaal me af en toe wat 'Six of Crows'-vibes. Dus aan de mensen die het boek al gelezen hebben: ben ik de enige die denkt dat Marshall Seo en Jesper Fahey het wel met elkaar zouden kunnen vinden?

Juliette zelf is de perfecte gangster: slim, charmant en dodelijk. Ze vecht om haar titel als troonopvolgster te behouden en moet het daarbij opnemen tegen de vooroordelen die zelfs binnen haar eigen bende welig tieren. Ze heeft immers een groot deel van haar jeugd doorgebracht in Amerika en bevindt zich daardoor in een grijze zone op vlak van identiteit. Ze is niet Amerikaans (in de ogen van de Amerikanen) en ze is niet Chinees (in de ogen van de Chinezen). Roma maakt een gelijkaardige strijd mee binnen zijn eigen bende. Zijn vader heeft niet genoeg vertrouwen in hem als erfgenaam, waardoor hij voortdurend moet bewijzen wat hij waard is. Beide personages zijn complex qua karakter, en ook hun onderlinge relatie – gekleurd door een mix van verraad en nostalgische herinneringen – maakt dit een intrigerend boek om te lezen.

Als dit alles je nieuwsgierig heeft gemaakt, wees dan wel gewaarschuwd. 'Dochter van de Scharlaken Rozen' is een vrij gewelddadig boek. Het loopt over van het bloed en gruwelijke verwondingen… en de schrijfster deinst er niet voor terug deze wansmakelijke dingen zo uitvoerig mogelijk te beschrijven. Heb je bovendien net als ik een afkeer voor krioelende beestjes, dan zal dit boek je beslist doen huiveren. Geloof me, mijn haat voor teken en vlooien is groter dan ooit.

​Ik ben benieuwd waar deel twee ons heenvoert.

*Ik ontving een recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening geenszins beïnvloed.