Mwah

Het moest er bijna wel van komen om deze bestseller een keer te lezen en toen iemand in mijn omgeving er van af wilde heb ik het maar ter hand genomen.

Wat hier gebeurt is dat Bregman een mooie titel voor een boek heeft en hier de inhoud op aanpast. Het is ongetwijfeld zijn eigen volle overtuiging dat de meeste mensen deugen (wie beweert overigens het tegendeel?), maar vanaf pagina 1 is Bregman alleen maar bezig zijn geloofsovertuiging aan de lezer op te dringen.

Hiertoe komt hij met allerlei onderzoeken van (meest) sociaal psychologen (dat die juist niet deugen hebben we al een paar keer in Nederland zelf ervaren) van decennia geleden, die zouden uitwijzen dat de mens in wezen een egoïstische en gevaarlijke hufter is. Vervolgens komt hij met recenter studies over die oude onderzoeken, waaruit blijkt dat de zogenaamde wetenschappers de boel hadden geflest, dan wel onzorgvuldig waren of te overhaaste conclusies trokken.
Het wachten is nu misschien weer op nóg nieuwere onderzoeken, die weer uitwijzen dat er toch wel een kern van waarheid zat in dat oude materiaal en dat toch niet iedereen deugt. Want dat risico loop je bij wetenschappers, die aan het eind van hun met veel aplomb opgeschreven conclusies steevast eindigen met: nader onderzoek is geboden.

De titel van het boek is natuurlijk de spijker op z'n kop. De meeste mensen deugen heus wel, maar er zullen toch altijd hufters blijven. Bregman wil dat wanneer ik op de stoep bijna van de sokken word gereden door een fietser, ik het gesprek met deze aso moet aangaan. Als ik graag een gebroken kaak wil hebben is dat inderdaad een goed idee.

Het is dat het boek zo makkelijk wegleest anders had ik het einde niet gehaald. Over de badinerende en soms kinderachtige stijl van Bregman zal ik het maar niet hebben. Laat u niet afschrikken door de dikte van het boek, want de letter is groot en ik had in tijden niet zoveel wit in een boek gezien. Dat is zonde van het papier en niet zo duurzaam, Rutger!