Rake observaties, maar irritante stijl

In dit vervolg op De stad der blinden brengt bijna de hele bevolking van Lissabon - alsof het afgesproken werk is, wat niet zo is - een blanco stem uit bij de verkiezingen. De regering zit met de handen in het haar, heeft geen idee wat er aan de hand is en vreest voor een zich uitbreidende olievlek.
Saramago gaat in de eerste helft van het boek lekker op de satirische toer en schildert een heerlijk portret van de politieke slangenkuil waar men elkaar niet vertrouwt en graag vliegen afvangt of gewoon belazert.
Net op het moment dat je dit wel een beetje hebt gezien komt Saramago met een leuke draai aan zijn verhaal en worden drie agenten van politie naar de stad - waar inmiddels de staat van beleg heerst - gestuurd om een zondebok te vinden voor het massaal blanco stemmen.
Het boek eindigt nogal in mineur en zegt waarschijnlijk wel iets over hoe de schrijver over autoriteiten en politici denkt.
De stad der zienden is geen makkelijk boek, maar wel zeer creatief en vol met rake observaties. Waarvan ik waarschijnlijk maar een fractie heb begrepen...
Het enige wat maar niet wil wennen is de stijl van Saramago. Lange zinnen met soms alleen een punt of komma. Dialogen lopen gewoon achter elkaar door, zodat soms niet meteen goed duidelijk is wie wat nu zegt. Beetje irritant wel.