Het verhaal achter de man met de piano

Een foto die veel mensen wel eens gezien hebben; een man die piano speelt tussen de kapot geschoten huizen van Yarmouk (Syrië).
De foto is indrukwekkend, maar het verhaal achter de man op de foto maakt nog veel meer indruk!

De man die piano speelt is Aeham Ahmad, een man uit Syrië met Palestijnse achtergronden. Hij groeit op in een wijk van Damascus; Yarmouk een wijk waar vooral Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen wonen.
Aeham beschrijft in het boek De pianist van Yarmouk zijn levensverhaal: hoe hij opgroeide in Yarmouk, hoe deze wijk eruit zag tijdens de oorlog, hoe het leven toen was, hoe hij muziek bleef maken, maar ook zijn vlucht naar Duitsland.
Het is een verhaal van iemand die alle ellende van heel dichtbij heeft meegemaakt, van iemand die honger heeft geleden, die angst had, die bang was dat zijn gezin het niet zou overleven, maar ook van iemand die de waarde van muziek kent, en die muziek bracht in de puinhopen van een kapotgeschoten Yarmouk....

Zijn moeder is onderwijzeres, zijn vader is een blinde instrumentenmaker die zichzelf bijna alles aan heeft moeten leren.
Aeham is een jongetje die gewend is om zijn vader te helpen, om zijn vader te begeleiden als hij ergens naar toe moet. De vader wil dat zijn zoon goede kansen krijgt in het leven en weet dat je daar hard voor moet werken. Hij stimuleert zijn zoon om piano te leren spelen en zo veel te oefenen dat hij er later zijn beroep van kan maken.
Vader en zoon openen een muziekwinkel waar lessen gegeven worden en instrumenten gemaakt en verkocht worden.
We leren het gewone leven kennen, de gewoontes, de gebruiken en de omgangsvormen van de inwoners van Yarmouk.

Maar dan wordt de wijk omsingelt door de rebellen van de FSA, de inwoners maken kennis met honger, angst, bombardementen en sluipschutters....hun hele leven veranderd; het staat vanaf nu in het teken van overleven.
Mensen kunnen niet meer vrij de wijk in en uit, er zijn talloze checkpoints beheerd door verschillende groeperingen, er komen ook geen goederen meer de wijk in.
Het enige eten van buitenaf zijn de dozen met levensmiddelen die de hulporganisaties van de VN af en toe de wijk in weten te krijgen.

In die tijd is muziek een belangrijk middel om de mensen even afleiding te bieden van de dagelijkse ellende, om zich sterk met elkaar verbonden te voelen, en het is een uitlaatklep voor de gevoelens.
Aeham besluit met een aantal vrienden om een piano op een kar te zetten en de wijk in te trekken, met op de achtergrond de verwoesting van de huizen gaat hij spelen op zijn piano midden op straat, hij componeert een melodie bij gedichten die mensen aanleveren. Zo ontstaan er hele persoonlijke liederen over de dagelijkse problemen, angsten en wensen van de inwoners.

Wanneer IS uiteindelijk de controle over de wijk krijgt besluit Aeham dat het niet langer veilig is, dat ze nu genoodzaakt zijn de gevaarlijke vlucht de stad uit te wagen. In eerste instantie probeert Aeham zijn gezin mee te nemen maar al snel blijkt dit te gevaarlijk.
Hij laat noodgedwongen zijn vrouw en kinderen achter en probeert zelf het land uit te komen, in de hoop later herenigd te worden.

Het is een aangrijpend verhaal, dat de oorlog in het verre Syrië een stuk dichterbij haalt.
Vooral wanneer je gaat googlen op 'Yarmouk' in combinatie met 'food aid' en de foto ziet waarvan Aeham in zijn boek de mensen benoemd die in de rij staan om een voedselpakket in ontvangst te nemen, of wanneer je googled op 'pianist van Yarmouk' en een filmpje ziet van kinderen die naast zijn piano zingen, maar ook volwassenen die met hem meezingen dan komt dat binnen!