Lezersrecensie
Meidenvenijn op jongerenvakantie
Met Smash verscheen alweer het achtste jeugdboek van Margje Woodrow. De voorkant roept meteen al wat vragen op. Wie is dat meisje? Welke symboliek schuilt achter de gebroken spiegel? In deze spannende jeugdthriller vertelt Woodrow het verhaal vanuit drie perspectieven: vanuit de twee hoofdpersonages Luna en Ilan en daarnaast is er nog een geheimzinnige derde hoofdpersoon, helder gevisualiseerd op zwarte bladzijden met gebroken spiegelglas.
Nog voordat het echte verhaal begint, zet Woodrow op de eerste bladzijde de tragische verhaallijn van Dani neer. Hij is met zijn scooter in het water beland, raakt in coma en de vraag rijst of hij het zal overleven. Bovendien is het niet helemaal duidelijk of het wel een ongeluk was.
De hoofdverhaallijn is dat Luna en Ilan met hun vrienden een weekje vakantie gaan vieren op een jongerencamping op Terschelling. Nog voordat ze vertrekken hebben Luna en haar vriendin Tamar, de vriendin van Dani, via Zoom contact met het medium Joan. Zij waarschuwt beide meiden dat een van de vakantiegangers een dodelijk karma heeft en raadt hen dringend aan niet naar Terschelling te gaan, waarmee veel spanning wordt opgeroepen en wordt vooruitgeblikt dat er iets heftigs zal gaan gebeuren op het waddeneiland. En van wie is toch die mysterieuze stem die Luna meerdere keren achtervolgt?
Ook in deze jeugdthriller trekt Woodrow de lijn van haar mooie beeldende schrijfstijl door. Veel scènes gaan als een film voorbij. En dat gebeurt in een razend tempo. Er gebeurt altijd wel wat. Mede daardoor en door de vele dialogen is het af en toe wat lastig de hoofdlijn te blijven volgen, maar ze zorgt er hiermee echter wel voor dat het nooit saai wordt. De spanning blijft er tevens in, doordat door de korte hoofdstukken het perspectief voortdurend wisselt en de lezer via verschillende hoofdpersonen en medespelers veel informatie krijgt.
De schrijfster weet prima hoe ze haar doelgroep kan boeien. Dat doet ze door het puberleven zoals het elkaar sturen van geheimzinnige appjes, het geven van impulsieve reacties, het ondernemen van stiekeme acties en het beleven van hilarische taferelen realistisch te beschrijven. Bovendien laat ze blijken zich goed in jongeren te kunnen inleven door herkenbare probleempjes waarmee pubers worstelen in het verhaal te verwerken. Daarnaast ontstaan er door het meidenvenijn wat ongemakkelijke scènes, die duidelijk maken hoe de onderlinge relaties liggen.
Er wordt voor nog meer spanning gezorgd, doordat op meerdere plekken in het verhaal verwarring wordt gezaaid wie toch die geheimzinnige derde hoofdpersoon is. Tegelijkertijd worden echter stapje voor stapje kleine puntjes over diens ware identiteit prijsgegeven. In Smash schuwt Woodrow trouwens lastige onderwerpen als drugsgebruik en alcoholmisbruik niet. Het levert mooie aanknopingspunten om in een groepsgesprek te bespreken.
Verder voegt ze veel details toe die niet interessant zijn voor het volgen van de hoofdlijn, maar die wel degelijk belangrijk zijn voor het begrijpen van de karaktereigenschappen en de onderlinge relaties. Er is zichtbaar veel energie gestoken in het uitwerken van de hoofdpersonages.
Bij de ontknoping maakt Woodrow gebruik van de originele vinding om het verhaal van de geheimzinnige derde hoofdpersoon via een QR-code te beluisteren, waarbij de lezer er ook voor kan kiezen dit gedeelte zelf te lezen. Uiteindelijk vallen de door Woodrow zorgvuldig opgebouwde puzzelstukjes in elkaar en ervaart de lezer de afloop en wat de verschillende verhaallijnen met elkaar te maken hebben.
In de interessante ‘the making of’ wordt de lezer nog een kijkje achter de schermen gegund hoe met medewerking van co-writer zoon Micky Smash tot stand is gekomen. Deze Young Adult lijkt door het begrijpelijke taalgebruik prima leesbaar vanaf 12 jaar, maar door een aantal onderwerpen die meer passen bij oudere jongeren is het meer geschikt om te gaan lezen vanaf 13 jaar.
Nog voordat het echte verhaal begint, zet Woodrow op de eerste bladzijde de tragische verhaallijn van Dani neer. Hij is met zijn scooter in het water beland, raakt in coma en de vraag rijst of hij het zal overleven. Bovendien is het niet helemaal duidelijk of het wel een ongeluk was.
De hoofdverhaallijn is dat Luna en Ilan met hun vrienden een weekje vakantie gaan vieren op een jongerencamping op Terschelling. Nog voordat ze vertrekken hebben Luna en haar vriendin Tamar, de vriendin van Dani, via Zoom contact met het medium Joan. Zij waarschuwt beide meiden dat een van de vakantiegangers een dodelijk karma heeft en raadt hen dringend aan niet naar Terschelling te gaan, waarmee veel spanning wordt opgeroepen en wordt vooruitgeblikt dat er iets heftigs zal gaan gebeuren op het waddeneiland. En van wie is toch die mysterieuze stem die Luna meerdere keren achtervolgt?
Ook in deze jeugdthriller trekt Woodrow de lijn van haar mooie beeldende schrijfstijl door. Veel scènes gaan als een film voorbij. En dat gebeurt in een razend tempo. Er gebeurt altijd wel wat. Mede daardoor en door de vele dialogen is het af en toe wat lastig de hoofdlijn te blijven volgen, maar ze zorgt er hiermee echter wel voor dat het nooit saai wordt. De spanning blijft er tevens in, doordat door de korte hoofdstukken het perspectief voortdurend wisselt en de lezer via verschillende hoofdpersonen en medespelers veel informatie krijgt.
De schrijfster weet prima hoe ze haar doelgroep kan boeien. Dat doet ze door het puberleven zoals het elkaar sturen van geheimzinnige appjes, het geven van impulsieve reacties, het ondernemen van stiekeme acties en het beleven van hilarische taferelen realistisch te beschrijven. Bovendien laat ze blijken zich goed in jongeren te kunnen inleven door herkenbare probleempjes waarmee pubers worstelen in het verhaal te verwerken. Daarnaast ontstaan er door het meidenvenijn wat ongemakkelijke scènes, die duidelijk maken hoe de onderlinge relaties liggen.
Er wordt voor nog meer spanning gezorgd, doordat op meerdere plekken in het verhaal verwarring wordt gezaaid wie toch die geheimzinnige derde hoofdpersoon is. Tegelijkertijd worden echter stapje voor stapje kleine puntjes over diens ware identiteit prijsgegeven. In Smash schuwt Woodrow trouwens lastige onderwerpen als drugsgebruik en alcoholmisbruik niet. Het levert mooie aanknopingspunten om in een groepsgesprek te bespreken.
Verder voegt ze veel details toe die niet interessant zijn voor het volgen van de hoofdlijn, maar die wel degelijk belangrijk zijn voor het begrijpen van de karaktereigenschappen en de onderlinge relaties. Er is zichtbaar veel energie gestoken in het uitwerken van de hoofdpersonages.
Bij de ontknoping maakt Woodrow gebruik van de originele vinding om het verhaal van de geheimzinnige derde hoofdpersoon via een QR-code te beluisteren, waarbij de lezer er ook voor kan kiezen dit gedeelte zelf te lezen. Uiteindelijk vallen de door Woodrow zorgvuldig opgebouwde puzzelstukjes in elkaar en ervaart de lezer de afloop en wat de verschillende verhaallijnen met elkaar te maken hebben.
In de interessante ‘the making of’ wordt de lezer nog een kijkje achter de schermen gegund hoe met medewerking van co-writer zoon Micky Smash tot stand is gekomen. Deze Young Adult lijkt door het begrijpelijke taalgebruik prima leesbaar vanaf 12 jaar, maar door een aantal onderwerpen die meer passen bij oudere jongeren is het meer geschikt om te gaan lezen vanaf 13 jaar.
1
Reageer op deze recensie
