Dromerig, troostrijk en bijna poëtisch…

Wat een prachtig en ontroerend verhaal over de twaalfjarige Nicolaus.

Zijn moeder ligt ernstig ziek in het ziekenhuis. Nicolaus worstelt met verdriet, onmacht en het naderende afscheid. Op een dag stapt hij in een mysterieuze trein die precies om vier over twaalf vertrekt – een trein die door de tijd kan reizen.

Hij krijgt de kans om terug te keren naar belangrijke momenten uit zijn leven, vooral met zijn moeder. Onderweg ontmoet hij andere reizigers, ieder met hun eigen verhaal van verlies. Langzaam leert Nicolaus dat je het verleden niet kunt veranderen, maar wél hoe je herinneringen kunt koesteren, en dat liefde blijft, ook als iemand er niet meer is.

De trein van vier over twaalf is dromerig, troostrijk en bijna poëtisch geschreven. Een verhaal over rouw, hoop en de kracht van herinneringen, met zinnen die blijven hangen. Niet voor niets staat dit bijzondere boek in de Grote Vriendelijke 100. De vertaling van Lammie Post-Oostenbrink is bovendien prachtig gedaan.

“Sommige mensen noemen het een ‘slecht geweten hebben’. Ik noem het pijn in mijn hart hebben. Het is alsof je pijn in je buik hebt. Maar dan duizend keer droeviger.”