Een stil, maar indringend verhaal

Wat een prachtig debuut van Lise Ridzén! Ik luisterde dit boek via Storytel, waar het mooi en ingetogen werd voorgelezen door Wilbert Gieske.

Vanaf het begin raakte het verhaal me. Bo is 89 en moe van het leven. Hij woont alleen met zijn hond Sixten; zijn vrouw zit in een verzorgingshuis. Zijn zoon Hans bemoeit zich steeds nadrukkelijker met zijn zorg, en dat wringt. Bo voelt zich steeds minder gehoord, alsof hij langzaam van het toneel verdwijnt.

Het verhaal is niet actiegedreven, maar juist de kalmte en verstilling maken indruk. Bo’s gedachten zijn intens, soms grappig, vaak bitter en vol melancholie. Zijn herinneringen aan vroeger — aan zijn vader, zijn huwelijk, zijn vriendschap met Ture — wisselen zich af met frustraties over het heden. Vooral de wrijving met Hans en de manier waarop beslissingen buiten hem om worden genomen, zorgen voor een gevoel van machteloosheid dat je als lezer echt voelt.

Er gebeurt misschien niet veel, maar het is zó menselijk en herkenbaar. Een boek dat je stil maakt. Voor wie houdt van literaire romans waarin de emotionele beleving centraal staat, is dit een echte aanrader.